Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 5 - Omgekeerd spel

'Jij was lang weg,' merkte Raul op toen Melody de kantine in liep. Hij had zijn handen om een kop koffie geklemd.

Tristia, die aan de andere kant van de tafel zat, keek op. 'Waren er problemen?'

'Ja.' Ze goot heet water in een theeglas. 'Blijkbaar wil Van Hulzen de overplaatsingspapieren van nieuwe leerlingen. Dus die mocht ik langs gaan brengen.'

'Wat moet hij daar nou mee?' Tristia draaide zich om. 'Christine, weet jij of dat wel mag?'

'Ik denk het wel.' De vrouw kwam overeind en keek op haar telefoon. Een paar seconden scrolde ze. 'Er zijn geen regels tegen, maar dat moeten we wel in de gaten houden. Er is geen reden dat hij die nodig heeft.'

'Heb je ze gegeven?' Tristia keek haar aan.

'Ik moest ze ook aan Tristen geven, dus ik had weinig keus,' verzuchtte ze. Nerveus friemelde ze met het touwtje van haar trui.

'Maar?' Raul keek haar aan.

In haar hoofd riep Melody een paar scheldwoorden. Ze keken weer eens recht door haar heen. Had het zin om het te ontkennen? Ze wist het niet zeker. 'Dat is het helaas.'

De man gaf haar een klein knikje en keek Tristia aan. 'Misschien kunnen we Rachel erop zetten?'

'Ja, al ben ik bang dat ze weinig kan doen. Als hij geen regels breekt kunnen we alleen van een afstandje toekijken. En Van Hulzen is ook niet dom. Hij weet echt wel van de lijst en dat zijn naam erop staat.'

Melody pakte haar thee en liep naar de andere kant van de kantine. Ze haalde haar telefoon uit haar zak en nipte aan haar drinken, terwijl haar collega's verder discuseerden. Voor nu leek ze er mee weg te komen. Even overwoog ze hen nog te vragen naar dat jubileum, maar dan trok ze weer aandacht naar zichzelf toe. Raul leek al door te hebben dat ze niet alles verteld had. Ze moest hem geen kans geven om meer vragen te stellen.

Stilletjes scrolde ze door de berichten van haar vrienden die haar een fijne verjaardag wensden en Lucile die haar een serie hartjes had gestuurd. Snel stuurde ze er een terug, waarna ze haar telefoon weer weg stopte. Over een paar uurtjes was ze klaar met werk. Dan kon ze rustig ademen en verwerken wat er allemaal gebeurd was. Ze moest nog even volhouden.

Raul maakte zich los van het groepje collega's en liep haar richting uit. Hij zette zijn koffie neer en ging tegenover haar zitten. 'Volgens mij heb jij een rotdag.'

'Dat valt wel mee,' ze nam een slok van haar thee.

Haar collega bleef haar afwachtend aan kijken.

'Van Hulzen was niet blij om me te zien,' bekende ze. 'Hij probeerde me over te halen om te blijven praten en zei dat we elkaar anders wel op het jubileum zouden spreken. Wat dat ook mag zijn.'

'Wat een ellendige man,' verzuchtte Raul. 'Het Niverium heeft elk jaar een klein feestje voor het personeel. Wij worden ook elk jaar uitgenodigd, ondanks dat we geen personeel zijn.'

'Gaan jullie?' Ze keek hem aan.

'Ik niet, maar anderen wel. Het is een mooie gelegenheid om de boel in de gaten te houden.' Hij glimlachte voorzichtig. 'Voor beide kanten.'

'Ik denk niet dat ik er iets te zoeken heb.' Ze voelde er weinig voor om in haar eentje tussen de niverials te lopen. Waarschijnlijk dachten sommigen van hen nog steeds dat ze een monster was.

Raul knikte. 'Als het niets voor jou is, moet je niet gaan. Maar laat je niet gek maken door Van Hulzen. Hoeveel macht hij ook heeft, in een zaal met niverials moet hij zich gedragen.'

'Dat is waar.' Ze nipte van haar thee. 'Hoe komt het dat hij zoveel voor het zeggen heeft. Hij is toch maar een teamleider?'

'Ja, technisch gezien heeft hij die macht ook niet, maar de huidige eigenares van het Niverium is oud en dement. Nu werkt Van Hulzen er al lang en kennen ze elkaar goed, dus stemt ze met alles in wat hij voordraagt. Hij heeft haar zelfs overgehaald om Jacob een lagere positie te geven. Anders zou hij nu verantwoordelijk zijn voor het Niverium.'