Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 10 - Doelwit

Dominique's blauwe jeep stond scheef voor de voordeur geparkeerd. Het hek dat het terrein afgeschermde stond nog half open. Het piepte zacht in de wind. Melody wisselde een blik met Christine en liep door de poort. Dominique's huis voelde opeens weer hetzelfde als toen Louis er nog woonde, ook al hingen er nog steeds lichtjes voor de ramen.
'Wees voorzichtig,' waarschuwde Christine. 'Misschien zijn Dominique en Colette gevolgd.'

Melody knikte. Ze liep langzaam richting de voordeur. Bij elke pas keek ze om zich heen. Het terrein was akelig stil. Ze klopte op de voordeur. 'Dominique?'

'Wie is daar?' vroeg een vrouwenstem.

Een rilling kroop over haar rug. 'Melody.'

De deur vloog open. Colette stond in de gang. Haar vingertoppen hadden een donkere kleur en haar ogen stonden serieuzer dan ze ooit gedaan hadden. 'Kom snel naar binnen en zorg ervoor dat ik mijn gave niet op je hoef te gebruiken.'

'Bedankt.' Melody stapte de deur door en gebaarde naar Christine. 'Mijn collega.'

'Waarvan?'

'CCNG.' Christine liet haar pasje aan Colette zien. 'Zijn de niverials er al?'

Voor even leek de beveiliger te schrikken, maar haar gezicht werd snel weer neutraal. 'Ja, Jacob en een collega verschenen letterlijk in de woonkamer.'

'Goed, dan gaan we daar heen.' Christine liep de gang door. 'Wat is het hier veranderd,' mompelde zodra ze buiten gehoorafstand van Colette waren.

Melody knikte zacht. Haar ogen gleden naar de collage aan de muur, waar Dominique de vorige keer mee bezig was geweest. Er hingen houten fotolijstjes die een ingewikkeld web van vormen creëerden. Sommige foto's liepen door in meerdere frames. Het zag er indrukwekkend uit. Dominique had een talent voor design. Zou dit zijn wat ze met haar leven had gedaan, als haar vader niet dood was geweest?
Melody wendde haar blik af. Ze konden het verleden niet veranderen. Snel liep ze naar de woonkamer, waar Dominique op de groene bank zat. Lucas en Jacob zaten tegenover haar tussen een veel te grote collectie decoratieve kussens.

Dominique's ogen ontmoeten de hare. Voor even leek ze tien jaar ouder, maar toen keerde de fonkeling terug in haar ogen. Ze schoot overeind en omhelsde Melody. 'Je bent gekomen.'

'Natuurlijk,' Melody hield haar stevig vast. 'Gaat het?'

'Jawel, ik ben geschrokken, maar we wisten dat dit eraan zat te komen.'

'Dat maakt het niet veel makkelijker.'
Dominique glimlachte triest. 'Dat is waar. Hopelijk weet hij wie hij heeft uitgedaagd. Hij heeft geen idee wat voor connecties ik inmiddels heb.' Haar ogen gingen snel naar de twee niverials. 'Jullie hoeven niet zo te kijken. We gaan heus niks illegaal doen.'

'Ik mag sowieso weinig zonder overleg doen,' herinnerde Melody haar. 'Dit is nu mijn baan.'

Dominique zuchtte en liet haar los. Er verscheen een scheve glimlach op haar gezicht. 'Dus je gaat de regels niet meer met me breken, Mel? Ik dacht dat je wel wat voor me over had. Ik ben je beste vriendin en redder in nood.'

Melody grinnikte zacht. Dominique was nog de oude. 'Daar hebben we het later wel over. Eerst moet ik mijn werk doen.'

Haar vriendin knikte en liep toen naar Christine. 'Jij bent haar collega neem ik aan?'
'Dat klopt.' Christine schudde haar hand en stelde zichzelf voor, waarna ze Melody weer aankeek. Een zachte kou drong haar hoofd binnen, waarna een stem sprak. 'Kun jij die beveiliger en de voordeur het oog houden? Ik weet niet wie wel en niet te vertrouwen is. Ik wil geen risico nemen.'

Ze gaf haar collega een zacht knikje. 'Dominique, ik ga naar buiten. Haal me op als je iets nodig hebt.'

'Natuurlijk.' Dominique's mondhoeken zakten. 'Doe voorzichtig.'