Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 11 - Mensen praten

De vloer van Melody's kantoortje lag bezaaid met stukken papier. Gefrustreerd schoof ze de uitgeknipte vierkantjes over de vloer, voor ze overeind kwam. Hoofdschuddend keek ze naar haar werk. Het leek alsof iemand een doos vol foto's, gearceerde stukjes tekst en handgeschreven notities had laten vallen.

Ze had gehoopt dat ze door alles wat ze wist te verzamelen, iets nieuws zou vinden. Een bewijsstuk, iets waarmee ze Van Hulzen konden arresteren.Maar nu was het al half zes op een vrijdagmiddag en alles wat ze de afgelopen dagen had gecreëerd was een puinhoop. Ze zou naar huis moeten gaan, maar als ze nu wegging was ze het hele weekend gefrustreerd. Misschien kon ze het nog een half uurtje proberen.

Melody keek naar de puinhoop op haar voer. 'Eerst thee,' mompelde ze zacht. Ze stapte over de papieren en liep de gang op. De lampen schoten aan zodra de sensor haar beweging zag. Het was vreemd hoe stil het gebouw opeens was. Waarschijnlijk waren de meeste van haar collega's al naar huis.

Ze liep naar de uitgestorven kantine en pakte een mok die ze onder het koffiezetapparaat schoof. Misschien kon de bittere drank haar wakker genoeg krijgen om na te denken. Huiverend keek ze naar het zwarte goedje. Waarom deed ze dit zichzelf aan?

Ze drukte op de stopknop en tilde de halfvolle mok van het apparaat. Met een zwakke glimlach liep ze de deuren door. Ze deed dit om levens te redden. Al voelde het soms meer als waanzin.

De lampen verderop in de lange gang flitsten aan. Een silhouet stond aan de andere kant. Langzaam bewoog het licht haar richting uit, terwijl Raul naderde. 'Hé Melody, ben je nog niet vrij?'

'Jawel, maar ik wilde het nog even voor het weekend af hebben.' Ze klemde haar vingers om de warme mok. 'Waarom ben jij hier nog?'

'Ik ben mezelf weer eens in mijn werk verloren.' Hij lachte zacht. 'Je zou mijn kantoor moeten zien.'

'Is het zo erg?'

'Ja, wacht ik pak even koffie en dan laat ik het zien.' Hij verdween de kantine en kwam even later terug met een grote mok.

Samen liepen ze de trap op naar het kantoor van Raul en twee van zijn collega's. De drie bureaus waren bij elkaar geschoven. Op het houten oppervlak lag een college van foto's, mappen en a4tjes met tekst. Het leek akelig veel op de verzameling op Melody's vloer.
Melody's ogen gleden langs de foto's van Jesper, Steven en een aantal mensen die ze herkende als niverials. Een lach ontsnapte uit haar mond. Misschien was ze niet de enige die tot waanzin was gedreven. Was Raul net zo wanhopig als zij?

'Het is echt erg hé,' zei Raul met een kleine glimlach. 'Mijn collega's klagen al de hele dag dat ik hun bureau's in beslag neem.'

'Daarom lach ik niet,' legde ze uit. 'Je zou mijn kantoor moeten zien.' Ze zette haar mok in de vensterbank.

'Nu ben ik nieuwsgierig.' Hij volgde haar naar het kleine kantoor. Zodra ze de deur open deed schoot de man in de lach. 'We hadden hetzelfde idee.'

'En we komen er beiden niet uit?'

Hij knikte zacht. 'Misschien moeten we ons werk naast elkaar leggen.'

'Ik denk niet dat deze puinhoop je verder helpt, ik heb nog nooit wat onderzocht.'

'Laten we dan in elk geval samen kijken naar wat ik heb verzameld. Je hebt vast andere ideeën dan ik.'

Ze knikte instemmend en even later zaten ze samen aan zijn overvolle bureau.

'Ik heb het gevoel dat ik iets mis,' zei hij met een zucht. 'Het kan niet zo zijn dat het halve Niverium corrupt is en niemand erover praat.'

'Dat is ook niet zo. Waarschijnlijk zijn er maar een paar rotte appels,' zei ze zacht. 'Anders zaten we veel dieper in de puinhoop.'

Haar collega knikte langzaam. 'Maar alsnog, mensen praten.'

'Dat doen ze ook, maar niet met iedereen. Je weet wat mij is overkomen. Ik weet zeker dat ik niet de eerste ben en ook niet de laatste. Het zou dom zijn om je mond open te doen, tenzij je zeker weet dat iemand aan je kant staat.'

'Dat kan heel goed waar zijn, maar dat is natuurlijk een theorie. Als ik een zaak probeer op te lossen, focus ik me zoveel mogelijk op wat ik zeker weet.'

'Maar je kunt toch niks zeker weten.'

Hij lachte zacht. 'Ja, daarom is dit ook zo lastig. Ik denk dat je theorieën wel kunt gebruiken, maar je moet er voorzichtig mee zijn.' Hij keek naar de mappen op het bureau. 'Wat van wat je me zojuist verteld hebt weet je zeker?'

'Dat mensen er over praten. Ik heb er met anderen over gesproken.'

'Interessant,' mompelde hij. 'Ik heb met veel mensen gepraat, maar of ze weten niks, of ze houden hun mond.'

'Ik zou ook niks zeggen als iemand van een of andere hoge organisatie me vragen zou stellen,' zei Melody met een kleine glimlach. 'En wie zegt dat het CCNG niet corrupt is? Wij weten dat het niet zo is, maar twee jaar terug had ik jullie echt niet vertrouwd.'

'Dat is waar. Denk je dat mensen wel met jou zouden praten?'

Ze haalde haar schouders op. 'Sommigen, maar ik heb niet bepaald een goede reputatie.'
Raul knikte en beende door de ruimte. 'Maar als we iemand hebben, kan het al genoeg zijn natuurlijk.' Hij staarde naar een van de mappen. 'Misschien kunnen we het proberen bij mensen die niets meer te verliezen hebben.'

'Hoe bedoel je?'

Hij pakte de rode map van de tafel en schoof hem haar richting uit. 'Dit is een lijst van mensen die de afgelopen jaren bij het Niverium ontslagen zijn of ontslag hebben genomen. We kunnen hen benaderen. Hun baan staat niet meer op het spel.'

'Hun leven wel,' mompelde ze zacht.

'Ja, helaas wel.' Hij keek naar het papier. 'Laten we het voorzichtig aanpakken. Eerst wil ik meer informatie over de ontslagen opvragen. Daarna kunnen we kijken wie er misschien wil praten.'

Melody knikte. 'Dat klinkt als een plan.'
Raul glimlachte. 'We zitten in elk geval niet meer vast.' Hij nam een grote slok van zijn koffie en keek uit het raam. 'Maandag kunnen we ermee beginnen, eerst moeten we maar eens weekend houden. Het was een drukke week.'

Ze knikte zacht. Haar ogen dwaalden naar de schemering. Het was inderdaad beter om naar huis te gaan. Het zou een druk weekend worden nu de "cult" een reünie had.