Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 28 - Lucile's terugkeer

Melody's tranen fonkelden in het licht van de ondergaande zon. Met een halve glimlach keek ze toe hoe haar vriendin uit de auto stapte. Het voelde alsof dit moment niet echt was, maar hier stonden ze dan. Snel liep ze naar Lucile toe. 'Heb je hulp nodig met je koffers?'

'Ja, graag.' Lucile sloeg haar portier dicht en trok een grote bruine koffer van de achterbank. Een zachte kreun ontsnapte uit haar mond.

Melody pakte het handvat vast. Direct werd haar arm naar beneden getrokken door het gewicht. 'Wat heb je hier in gedaan?'

'Overgebleven verf en decoratie spullen,' zei haar vriendin. 'Je had toch nog niet gedecoreerd?'

Melody voelde haar wangen rood worden. 'Ik heb mijn huis een beetje verwaarloosd,' gaf ze toe.

'Dan is dat het eerste wat we gaan oplossen.' Lucile trok haar tweede koffer uit haar auto. Hij was lichtblauw met wolkjes erop. Hij paste goed bij haar. Als Melody de sterrenhemel was, dan was Lucile de lucht die haar deed ademen.

'Laten we eerst thee zetten, je hebt een lange reis gehad.' Melody sleepte de koffer de betonnen trap op. Haar mond deed pijn van het glimlachen, maar er branden nog steeds tranen in haar ogen. Dit was echt. Dit was haar leven. Het was alsof ze eindelijk wakker was geworden uit de vreemde droom die de week na Van Hulzens arrestatie was geweest.

'Dat is waar.' Lucile volgde haar naar boven. Samen liepen ze het kleine appartement binnen. 'Het is niet erger dan de laatste keer dat ik hier was.'

'Ik ben blij om dat te horen,' grinnikte Melody. 'Ik had ook geen motivatie om het beter te maken.' Ze trok Luciles tas naar het midden van de woonkamer.

'Dat kan ik me voorstellen. Hoe is het nu met Dominique?'

'Ze heeft nog steeds wat moeite met praten, maar verder is ze al bijna weer de oude.' Melody zette de waterkoker aan. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat het voorbij is.'

'Denk je dat het nu echt afgelopen is?' Lucile liep naar toe. Ze legde haar hand op Melody's arm.

'Nee,' gaf ze toe. 'Hij is nog niet veroordeeld en er zijn nog steeds slechte mensen bij het Niverium. Maar vanaf hier wordt het wel beter.'

Lucile knikte zacht. 'Ik kan leven met beter.'

'Ik ook,' zei Melody. Maar eerlijk gezegd kon ze zich niet eens herinneren hoe het voelde om te leven. Alles wat ze kende was overleven.

Lucile pakte de waterkoker van de houder en trok de kasten open tot ze twee glazen had gevonden. 'Ik ben wel blij om weer terug hier te zijn.'

'Ik dacht dat je wel op je plek was daar.'

'Dat was ik ook, maar ik mis mijn vrienden, mijn ouders en jou.' Ze glimlachte. 'Het is saai zonder je, weet je dat?'

'Nee, ik zit altijd met mezelf opgescheept.' Ze grinnikte zacht. 'Het is chaos zonder jou.'

Lucile schoot in de lach. 'We houden elkaar in balans.' Ze schoof een theeglas naar Melody toe. Haar ogen dwaalden door de ruimte. 'Heb je zin om samen naar de kringloop te gaan? Dan kunnen we vast wel een leuke lamp en wat beeldjes vinden.'

Melody glimlachte en knikte. 'Vanavond,' zei ze. Voor nu wilde ze even in de stilte zijn. Ze wilde er van genieten dat ze geen muziek hoefde te draaien, om haar gedachten buiten te houden. Want de meeste van haar gedachten waren aangenaam. Ze wilde dit moment opslaan in een flesje en bewaren in haar hart. Niet om het gebruiken als schild tegen iemand die haar hoofd binnen wilde dringen, maar gewoon voor zichzelf. Dit was van haar, niet van Jesper, Van Hulzen, Christine of wie dan ook.

Die avond liepen Lucile en Melody tussen een verzameling kleurrijke vazen, kannetjes en beeldjes. Hun ogen gleden over de stellingen, maar toch kregen ze het voor elkaar om steeds weer oogcontact te maken. Het was alsof hun blikken magneten waren, aangetrokken door elkaar.

'Wat vind je hier van?' Lucile wees naar een rood beeldje van een aap. 'Het staat goed bij je bank.'

Melody keek er naar. 'Eerlijk gezegd niet mijn ding, maar als jij het mooi vindt...'

'Nee,' zei Lucile. 'Er is hier genoeg. Er is vast wel iets wat we beiden mooi vinden.'

'Er is hier haast te veel.' Melodys vingers gleden langs verschillende glazen vormpjes. 'Wat vind je van zoiets?'

Lucile volgde haar blik. 'Ik hou niet echt van gl-' ze viel stil en tilde een groot voorwerp van de onderste plank. 'Ja.'

Melody keek naar het beeld wat ze vast had. Het was van twee glazen roggen die achter elkaar aan zwommen. Het glas had meerdere kleuren die in elkaar overliepen. Het was prachtig. 'Ja,' bevestigde ze met een glimlach. 'Dat was makkelijker dan ik dacht.'

Lucile grinnikte. 'Nu moet ik het niet zomaar laten vallen.'

'Dat gebeurd niet.' Melody volgde haar door het gangpad. 'Maar mocht het wel gebeuren, dan brengen scherven nog altijd geluk.'

'Dan zijn wij de twee gelukkigste personen in de wereld. We hebben samen al genoeg scherven gemaakt.'

'Misschien zijn we dat ook wel.' Melody struinde door de winkel. 'Alle anderen moeten het ergste moment van hun leven nog hebben. Wij hebben het al gehad.'

Lucile glimlachte. 'Dat voelt vreemd,' zei ze zacht. 'Maar ik denk dat je gelijk hebt. We hebben zoveel duisternis gezien. Ik vraag me echt af hoe wij eruitzien als het licht is.'

Melody lachte zacht. 'Je wilt niet weten hoe vaak ik me dat heb afgevraagd.'

'En steeds werd het donkerder.'

Melody schudde haar hoofd. 'Het werd nooit donkerder. Na een bepaald moment kan dat niet meer. Ik vergat alleen steeds meer dat er licht bestond.'

'Dat is een mooie manier om het te zeggen.' Lucile kwam tot stilstand. 'Het lijkt me eng om het licht niet meer te zien.'

Melody knikte zacht. 'Dat is het en ik snap niet eens echt waarom. Ik ben de nacht. Waarom ben ik bang voor iets wat zo'n groot onderdeel van me is.'

'Omdat de nacht niet hetzelfde is als duisternis.' Lucile zette het beeld neer en pakte haar hand vast. 'De nacht heeft sterren Melly en een maan om het licht van de zon te reflecteren. Er zijn schaduwen, lichtpuntjes en als je goed kijkt zelfs kleur.'

Melody knikte zacht. 'Het is eigenlijk vreemd om het duisternis te noemen. Het echte donker voelt heel anders.'

'Precies.' Lucile glimlachte. 'En in ons huis hangen we veel lampjes op.'