Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 16 - Papierwerk

Als er niet een grote doos met papier en resten glitter op Melody's bureau had gestaan, zou ze hebben geloofd dat hun plan niet echt was. Hun poging was kinderlijk en zinloos geweest. Het had weinig veranderd. Ze zat nog steeds in hetzelfde kantoor, met hetzelfde probleem en zonder bewijs.
Ze pakte een van de rode mapjes die in de doos zat en bladerde er doorheen. Het was een kort rapport over een niverial die met pensioen was gegaan. Er stond niks in over onvrede en Van Hulzens naam werd niet eens genoemd. Het was simpelweg een oude man die na een lange en succesvolle carrière rust wilde.

Melody probeerde te glimlachen. Het zou fijn moeten voelen om te weten dat de niverials niet volledig verrot waren, maar dat deed het niet. Haar ogen dwaalden naar de doos. Hoeveel rapporten waren soortgelijk? Ze pakte de volgende en scande door de tekst. Het ging over iemand die een goede baan kon krijgen en daarom weg ging. Opnieuw niks schandaligs. Zouden ze het eigenlijk wel opschrijven als er wel iets aan de hand was? Ze legde het rapport op het vorige en reikte weer naar de volle doos. Dit ging nog een lange dag worden.

Het duurde ongeveer een uur voordat Melody haar aandacht verloor. Ze las nog steeds door de teksten, maar de woorden drongen amper meer tot haar door. Alles leek op elkaar. De namen, de verhalen en het gebrek aan drama. Verveeld legde ze het zoveelste rapport op de stapel.
Een zacht gerinkel verloste haar uit haar lijden. Met een opgeluchte glimlach pakte ze haar telefoon. Dominique, stond er op het scherm. Waarom belde ze? Had ze iets gevonden?
Snel drukte Melody op het groene hoorntje. 'Hallo Dominique, waarom bel je?'

'Waarom denk je dat ik bel?'

'Heb je wat gevonden?'

'Iets in die richting. Het is niet veel, maar ik denk dat je het heel interessant vindt.'

Melody hield haar adem in. Was het hen toch gelukt? 'Wat heb je?'

'Ik vertel het liever niet via de telefoon, maar ik zorg ervoor dat je het vanavond hebt.'

'Oh oké,' zei ze zacht. Het idee dat iemand mee kon luisteren voelde vreemd, maar na alles niet onwaarschijnlijk. 'Mag ik wel vragen hoe het met de anderen is?'

'Corvee,' zei Dominique met een zachte lach. 'Maar ik had die prank willen zien. Ik zou graag corvee willen krijgen, als ik jullie onder de glitters zou mogen zien.'

Melody glimlachte. 'Ja, het was een behoorlijk gezicht. Ik heb nog steeds glitter in mijn haar. Heb je tips?'

'Ik heb nog wel een blauw glitterpak liggen. Als je dat draagt, lijkt het alsof je het met opzet hebt gedaan.'

Een proest ontsnapte uit haar mond. 'Zo kan ik niet op mijn werk verschijnen!'

'Alles kan.' Er klonk wat geroezemoes aan de andere kant. 'Ik moet ophangen. Ik heb zo een afspraak met een concurrent van mijn vader.'

'Sterkte. Ik moet eigenlijk ook verder met mijn werk.'

'Wat doe je?'

'Rapporten doorlezen.'

'Ook sterkte toegewenst. We praten nog wel.'

'Tot later.' Melody wachtte tot een zachte piep vertelde dat Dominique had opgehangen. Hun poging was dus toch niet helemaal hopeloos geweest. Ze kon niet wachten tot ze zag wat Dominique gevonden had. Met nieuwe energie pakte ze het volgende rapport uit de doos. Toen viel haar blik op de weg leg stapel. Richard, stond er op het mapje wat ze voor haar telefoongesprek aan de kant had gelegd. De naam kwam haar bekend voor.

Ze legde het rapport wat ze vast had terug en schoof het mapje naar haar toe. Was dit niet de niverial van de anti-begaafdenvereniging? Ze las de eerste pagina nogmaals, ditmaal aandachtiger. Het was niet anders dan alle andere teksten die ze had gelezen. De niverial was al oud geweest en had niet lang na de reorganisatie besloten dat hij rust wilde. Het voelde als een oude man die niet tegen verandering kon. Melody sloeg het blad om en keek naar de achterkant tot ze bij Richards eigen verklaring.