Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 2 - Over monsters en mensen

Het grootste deel van de rit naar het CCNG bleef Claire stil. Het leek alsof ze haar lot had geaccepteerd. Melody keek haar zo nu en dan via de achteruitkijkspiegel aan.

'Melody,' zei Claire toen ze het gebouw naderden. Er was geen spoor van een glimlach op haar bleke gezicht. 'Hoe diep zit ik in de problemen?'

'Ik weet het niet.' Ze remde af en reed om het gebouw heen de kleine parkeergarage in. 'Er staat het een en ander tegen je, maar als je meewerkt kom je er misschien goed van af.'

Claire bleef even stil. 'Ik dacht dat je wraak zou nemen.'

Melody keek haar via de spiegel aan. Ze was boos en ze had pijn, maar het gezicht in de reflectie was niet dat van een moordenaar. Het was de blik van een patetische vrouw die zichzelf diep in de problemen had gewerkt. 'Wraak nemen op jou levert me weinig op.' Ze glimlachte triest.

'Als je de baas te pakken hebt, neem je dan wel wraak?'

Waarschijnlijk. 'Ik bepaal niet wat er met mensen gebeurt.' Melody parkeerde in een vak en stapte uit de auto, waarna ze het portier voor Claire opende. 'Als je meer vragen hebt kun je ze aan mijn collega's stellen. Je wordt verwacht.'
Claire knikte zacht en stapte uit. Zonder iets te zeggen liet ze zich het gebouw in mee voeren. Op de gang kwam Raul hen tegemoet lopen. De man glimlachte naar Melody. 'Zal ik het vanaf hier overnemen?' Dan kun jij de papieren invullen.'

'Graag,' zei ze opgelucht. 'Ik had trouwens nog een klein verzoekje. Claire was bezig met een overplaatsing. Is het goed als ik die afmaak?'

De man knikte. 'Ik denk dat het geen probleem moet zijn. Zet het gewoon even in de app en als iemand het er niet mee eens is, hoor je het wel.'

'Mooi.' Melody keek Claire aan. 'Sorry dat dit nodig was. Ik hoop dat het meevalt.'

Claire glimlachte zwak en knikte. Waarna ze met Raul de gang in liep. De vrouw leek opeens een schim van de persoon die Melody kende.
Melody bleef de twee na kijken tot ze door de klapdeuren verdwenen. De lach gleed van haar lippen. Hij maakte plaats voor een zwaar gevoel. Ze perste haar lippen op elkaar. Ze wilde zich goed voelen en trots zijn op haar eerste arrestatie. Maar alles wat Melody voelde was medelijden.
Ze zuchtte en liep naar de kantine waar een paar van haar collega's zaten. Ze trok een van de formulieren uit de houder en begon vakjes aan te kruisen. Ze was halverwege het invullen van het arrestatie formulier toen Tristia de ruimte in liep.

'Goedemorgen Melody, hoe ging je eerste opdracht?' Ze glimlachte breed.

Melody keek op. 'Ik weet het niet.'

'Hoe bedoel je?' Tristia ging in de stoel naast haar zitten. 'Ging er iets mis?'

Ze schudde haar hoofd. 'Het was veel te makkelijk. Zodra ze doorhad dat ze me niet kon ompraten liep ze gewoon mee.'

'Had je gehoopt dat het anders was?'
Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet, maar ze voelt niet als een crimineel.'

'Misschien is Claire dat niet. Ze is in elk geval niet wat jij je bij een crimineel voorstelt. Waarschijnlijk was ze wanhopig was en heeft ze een paar domme keuze gemaakt. Daar betaalt ze nu de prijs voor.'

Melody knikte zacht. Dat moest het zijn. Maar wat was dan het verschil tussen Claire en haar? Wat zorgde ervoor dat de vrouw misschien jaren in de cel verdween en zij de gene was die haar aresteerde? Alleen omdat zij jonger was geweest? Omdat zij geluk had gehad? Omdat Melody's vorm van wanhoop te rechtvaardigen was?
Ze keek Tristia aan. 'Voelt het altijd zo?'

'Soms,' gaf de vrouw toe. 'Maar we kunnen geen keuzes maken op basis van sympathie. We moeten ons werk grondig doen, hoe tragisch het ook is. Claire heeft nog steeds slachtoffers gemaakt. Haar acties zorgden ervoor dat anderen met vreselijke dingen weg konden komen.'