Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 23 - Melody Hauxwell

De dag nadat een stukje van haar wereld was vergaan, vond Melody zich opnieuw in de ziekenhuisgang. Maar ditmaal was ze niet alleen. Evan zat in de stoel naast haar. Hij bladerde langzaam door de pagina's van een roman. Het was een vreemd zicht. Melody had hem nooit gezien als iemand die van lezen hield. Blijkbaar had Dianne toch iets van een positieve invloed gehad, of hij ging hier dood van verveling. Het laatste voelde meer waarschijnlijk.

Het was half tien toen een vrouw hun richting uitliep. Direct voelde Melody een nerveuze kriebel. Gespannen keek ze haar aan.

'Zijn jullie hier voor mevrouw Hauxwell?'

Melody knikte en stond direct op. 'Is er nieuws?'

'We denken dat ze wakker aan het worden is. We hebben Melody Summers als familielid staan, klopt dat?'

'Ja, dat klopt,' loog Melody. 'Dat ben ik.'

'Wil je er zijn als ze wakker wordt?'
'Graag.' Ze glimlachte naar Evan. De jongen gaf haar een klein knikje terug.

'Kom maar mee.' De vrouw liep verder de gang in en liep door twee klapdeuren. 'Ik weet niet zeker of ze kan praten. Haar keel was erg beschadigd.'

Melody knikte zacht. 'Dat ze leeft is het belangrijkste.'

'Ja, de rest komt later wel.' De vrouw glimlachtte en opende de deur van een ziekenhuiskamer. 'Ik zal jullie alleen laten.'

'Bedankt.' Melody schuifelde de ruimte in. Er stonden vier bedden, maar op een na waren ze allemaal leeg. Achterin lag Dominique. Er zat een vreemde kraag rond haar nek en op haar gezicht was een witte pleister geplakt. Haar handen lagen op de witte deken. Melody zag haar vingers zacht heen en weer bewegen.
Ze liep naar het bed toe en ging op de stoel die er naast stond zitten. 'Hallo Dominique,' zei ze met een zwakke glimlach. 'Ik ben blij dat we je bezit nog niet aan de lokale slakken vereniging moeten geven.'

Dominique reageerde niet. Ze was nog te diep in slaap. Ze bewoog zo nu en dan zacht heen en weer. Melody had haar nog nooit zo rustig gezien. Het voelde verkeerd. Haar vriendin, die altijd plannen en ideeën had, lag nu bijna stil in een ziekenhuisbed.

De minuten verstreken langzaam. Beetje bij beetje kwam er meer leven in haar vriendin. Ze bewoog meer en er kwam een zachte piep uit haar mond. Zo nu en dan knipperde ze met haar ogen, maar steeds kneep ze weer stevig dicht.

'Hé,' zei Melody zacht. 'Het is goed. Ik ben er.'
Dominiques ogen gingen opnieuw een klein beetje open. Ze ontmoeten die van Melody. Er verscheen een scheve glimlach op haar gezicht. Ze deed haar mond open, maar er kwam alleen een laag geluid uit haar keel.
'Doe rustig aan, je bent net bijna dood gegaan.'
Dominique's glimlach werd breder, alsof dat iets grappigs was. Weer probeerde ze wat te zeggen, maar ditmaal was er helemaal geen geluid. Een gefrustreerde zucht kwam uit haar mond.

'Ze hebben je keel...' Melody keek naar de kraag, '...proberen door te snijden. Dus praten is misschien wat lastig.'

Dominique tilde haar hand van de deken en gebaarde haar richting uit.

'Wat wil je? Wacht, ik heb een idee.' Ze kwam overeind en haalde haar mobiel uit haar zak. Snel zocht ze haar notitie-app op. 'Kun je wel typen?'

Dominique glimlachte en tikte met haar vingers tegen het scherm. Langzaam typte ze een berichtje. Na twee minuten draaide ze het scherm naar Melody toe.

Dit is zo frustrerend. Is Colette nog heel?

Melody schudde haar hoofd. 'Het was te laat om haar te redden. Sorry.'

Dominique bewoog met haar hoofd in wat leek op een poging tot knikken. De kraag maakte het haar erg lastig Ze schreef weer een berichtje.

We moeten het S-woord verbannen.

Melody glimlachte zwak. 'Ik had haar gevraagd om op je te letten. Ik wist niet dat dit zou gebeuren.'

Dus je hebt mijn leven gered?

Melody schudde haar hoofd. 'Ik denk dat zij dat heeft gedaan. Of ze zijn er gewoon slecht in om mensen uit de weg te ruimen.'
Dominique grinnikte zacht. Haar vingers schoten snel over het schermpje.

Dat sowieso. Hebben ze hem al gearresteerd?

'Nee.' Melody zuchtte. 'Ze geven meer om hun geliefde Niverium dan om de levens van mensen.'

Dominique trok een gefrustreerde uitdrukking.
Ze zijn nog niet eens met mij komen praten.

'Je bent pas net wakker,' lachte Melody. 'De enige reden dat ik hier ben is omdat ik mezelf heb opgegeven als familie.'
Dominique grinnikte zacht. Ze deed haar mond open. 'M-m-m...e..lo -dy... H-' Met een zucht pakte ze de telefoon weer.
Melody Hauxwell klinkt niet verkeerd.

'Dan ben ik wel van dat eeuwige ge-mevrouw Summers af.' Ze glimlachtte. 'Ik ga trouwens zometeen naar mijn werk om met mijn collega's te praten. Moet ik nog een boodschap van je doorgeven?'

Graag. Geef me tien minuten.

'Natuurlijk.' Melody ging weer zitten. Haar ogen dwaalden de kamer door. Aan de muur hing een geel schilderij. Het kwam haar ergens bekend voor, maar waarvan wist ze niet. De vormloze gele massa leek meerdere dingen tegelijk te zijn. In de tijd die het Dominique koste om het berichtje te schrijven, kon ze niet bepalen wat het moest voorstellen. Het was behoorlijk frustrerend.

Dominique draaide de telefoon haar richting uit. Melody kwam overeind en keek op het scherm.

Beste leden van het CCNG,

Ik, Dominique, heb een paar dingen die ik graag wil doorgeven:

1. Ik weet niet wie ons hebben aangevallen. Ze droegen bivakmutsen en het ging snel. Maar ik weet wel dat ze zijn gestuurd door Van Hulzen, dus doe me een plezier en arresteer hem.

2. Ik ga ervan uit dat jullie je verantwoordelijkheid nemen voor wat er is gebeurd. Dit had voorkomen kunnen worden als jullie je werk hadden gedaan.

3. Hier zou een serie verwensingen moeten staan, maar Melody gaat die niet doorgeven dus beeld je ze maar in.

4. Kunnen jullie alsjeblieft mijn kleren zo snel mogelijk naar de stomerij sturen? Ik wil niet mijn hele collectie kwijt raken door opgedroogd bloed.

Liefs,

Dominique

Melody keek aarzelend naar het bericht. Moest ze dat echt doorgeven? Ze onderdrukte een zucht. 'Ik zal kijken wat ik kan doen.'

Dominique glimlachte scheef en pakte de telefoon terug.

Ik ga mijn ogen dicht doen. Ik heb koppijn. Ik spreek of schrijf je later.

Melody glimlachte en nam haar mobiel aan. 'Doe het rustig aan. Tot snel.'

Dominique stak haar hand op, waarna ze weer in haar kussen leunde. Haar ogen gleden al snel dicht. Ze leek opeens tien keer levendiger, ook al zat ze aan allerlei machines vast. Melody bleef nog twee minuten op de stoel zitten, voor ze naar de deuren liep. Zodra ze Dominique de rug toekeerde, gleed de glimlach van haar gezicht. De dankbaarheid maakte langzaam plaats voor de woede die ze even had kunnen onderdrukken.Ze zou hier niet moeten hoeven zitten. Dit had voorkomen kunnen worden.