Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 18 - Code rood

Op het moment dat Melody het CCNG in stapte, wist ze dat er iets veranderd was. De gang was verlaten en er kwam geen licht onder de gesloten kantoordeuren vandaan. Het voelde spookachtig. Het CCNG was nooit een drukke plaats geweest, maar deze stilte was iets nieuws.
Haar ogen schoten gespannen heen en weer, terwijl ze de gang door liep. Was er iets gebeurd? Waar was iedereen? Melody liep naar haar kantoortje en legde haar jas over haar stoel, waarna ze richting de kantine liep. In de verte hoorde ze verschillende stemmen en voetstappen. Zaten ze allemaal in de kantine? Wat deden ze daar?
Snel liep ze naar de glazen klapdeur. Aan de andere kant zag ze haar collega's zitten. De tafels waren deels aan de kant geschoven en er hing een beamer. Aarzelend duwde ze de deur open.
Een aantal mensen keken op. Tristia gebaarde naar een lege stoel naast haar. Snel liep Melody haar richting uit en ging zitten. 'Wat is er aan de hand?'

'Er is een groot lek geweest bij het Niverium,' fluisterde de vrouw. 'Iemand heeft een groot aantal interne mailtjes naar het nieuws gestuurd. Nu staan ze over het hele internet.'

'Wat? Hoe?' Melody hoefde haar verbazing niet te spelen. Het duurde een paar seconden voordat ze realiseerde dat de dader Dominique heette.

'Dat gaan we direct onderzoeken. Waarschijnlijk is het een boze medewerker, maar ik maak me zorgen om de veiligheid van die persoon.'
'Ja, dat is zeker zorgwekkend.' Melody draaide terug naar de beamer waar Alana stond.

De vrouw tikte ongeduldig met haar schoen tegen de vloer. 'Volgens mij missen we nog een paar mensen, maar ik wil graag beginnen. Zoals de meesten al hebben gezien zijn er een paar incriminerende foto's op het nieuws verschenen.'

Ze klikte op een afstandsbediening. Direct kwam Dominique's foto op de beamer. De twee mailadressen waren weggehaald en er stond een logo van een nieuwssite in de hoek. Snel gevolgd door een tweede en een derde. Het ging te snel voorbij om de inhoud te kunnen lezen. 'Ik wil zo snel mogelijk weten waar deze foto's vandaan komen, wie ze gemaakt heeft en wie deze mail gestuurd heeft. Ik heb alle teamleiders een map met taken gegeven die zij moeten uitvoeren. In de app kunnen jullie updates zien van de andere teams. Zijn er vragen?'

'Waarom is dit een code rood?' vroeg een man.

'We weten vrijwel zeker dat deze informatie te maken heeft met een groot onderzoek tegen een Niverium medewerker. Het is niet onwaarschijnlijk dat de verspreider in levensgevaar is.'

Een vreemde smaak vulde Melody's mond. Van Hulzen zou nooit raden dat het Dominique was, probeerde ze zichzelf te vertellen. Ze hadden het slim gespeeld, maar waren ze wel opgewassen tegen het hele CCNG? Dit ging veel verder dan Melody had verwacht. Hun kleine inbraak leek een vreemd soort dominio ingang te hebben gezet. Hoeveel stenen zouden er vallen? Hoe ver zou dit gaan?
De angst die haar keel dichtkneep voelde akelig vertrouwd. Ze friemelde met de zoom van haar mouw, terwijl de rest van Alana's woorden langs haar heen gingen.

Nadat hun baas was uitgepraat stonden haar collega's op. Langzaam liep de kantine leeg. Tristia maakte opnieuw oogcontact. 'Melody, officieel zit je in mijn team, maar het lijkt me beter dat we je ditmaal geen taak geven.'

'Waarom niet?' Hadden ze iets door?
'Ik denk dat het allemaal wat te persoonlijk voor je is. Ik heb met Raul afgesproken dat jij vandaag verder kan met het onderzoek waar jullie aan werkten. Is dat goed?'

'Ik denk het.' Ze had geen idee wat ze ervan moest vinden. Tristia had gelijk, meer nog dan ze doorhad. Toch voelde het vreemd om rustig door te gaan alsof er niks aan de hand was, terwijl het hele CCNG in een mierennest veranderd was.

'Je mag het er niet mee eens zijn.'

'Nee, ik moet het gewoon even verwerken.' Melody glimlachte zwak. 'We moeten nog met iemand praten, dus ik denk dat gebruik om kantoor vandaag even te vermijden.'

'Ik ben blij dat je er zo in staat.' Tristia glimlachte kort. 'Als er iets belangrijks gebeurt, zie je het wel in de app.'

'Ja, laat het me weten als ik toch nodig ben.'

'Zal ik doen, maar vandaag is het vooral onderzoek. Tenzij er iets heel dramatisch gebeurt, wordt er niemand gearresteerd.'

'Ook niet voor die mails? Het zag er niet goed uit.'
Tristia zuchtte. 'Zo werkt het helaas niet Melody. Die mails kunnen uit hun context gehaald zijn en zelfs al waren ze het niet, we kunnen niet zomaar het hele Niverium overhoop halen. Ons werk is om ze te controleren en te corrigeren, niet om ze te vernietigen.'

'Waarom arresteren jullie dan iemand als Claire wel, maar is het zo lastig om Van Hulzen op te pakken?'

'Ik snap dat het lastig voor je is. Als je wilt kunnen we het er later over hebben, maar ik ben nu druk.'
Melody perste haar lippen op elkaar. Waarom ontweek ze haar vraag? Was het antwoord echt zo ingewikkeld? 'Dan praten we later verder.' Ze zei het met een glimlach, maar zo meende ze het niet.

'Dat doen we zeker.' Tristia draaide zich om. 'Raul, ik heb je hulp nodig met het bekijken van de foto's.'

Melody liep de drukke kantine uit. Ze griste haar jas uit haar kantoortje, waarna ze snel naar haar auto liep. Ze zou het voor het CCNG makkelijk maken. Als ze kon bewijzen dat Van Hulzen een illegale gave had, zouden ze geen keus meer hebben. Dit alles kon volgende week voorbij zijn. Ze starte de motor van het donkere voertuig en reed de parkeergarage uit. Ze zette haar muziek asociaal luid. Melody wilde niet denken aan de vele gedachten in haar hoofd. Ze wilde het besef dat dit gisteren voorbij had kunnen zijn niet toelaten. Ze wilde niet twijfelen aan haar lieve collega's en de slimme Raul. Ze wilde niet denken dat de mensen die haar een plek hadden gegeven, dezelfde waren die haar waren gefaald.

Na tien minuten rijden, zette ze haar auto op een parkeerplaats langs de weg. Ze draaide de muziek zachter en nam een diepe ademteug. Met bevende vingers veegde Melody de tranen uit haar ooghoeken. Ze moest geduld hebben. Het had geen zin om haar collega's te beschuldigen van dingen die ze in het verleden hadden gedaan. Ze namen haar ook niks kwalijk. Nog even en het deed er niet meer toe. Van Hulzen zou gepakt worden. Hij werd van alle kanten ingesloten. Als hij weg was, zou ze eindelijk vrij zijn. Dan kon ze weer in Luciles buurt zijn en was alles goed. Dit alles zou voorbij gaan, hoe lastig het ook was om dat te geloven. Maar voor nu moest ze nog even doorzetten. Ze had werk te doen.

Ze haalde haar telefoon uit haar zak en voerde Dominique's nummer in. Binnen seconden nam haar vriendin op.

'Hallo, met mij.'

'Hallo. Werkt Colette vandaag?'

'Nee, ze is vrij. Hoezo?'

'Ik moet met haar praten. Kun je haar telefoonnummer doorsturen.'

'Ja, natuurlijk.' Haar vriendin was even stil. 'Is er wat? Je klinkt serieus.'

'Het is een chaos op het werk wegens... de e-mails.' Melody staarde voor zich uit. 'Mag ik je een advies geven?'

'Altijd, ik kan niet beloven dat ik me eraan hou.'

'Huur wat extra beveiliging in.'

Dominique was even stil. 'Ik haat beveiliging, maar als je er echt op staat kan ik Colette vragen of ze haar vrije dag kan onderbreken.'

'Ik leg haar de situatie wel uit. Ik moet nu ophangen. Wees voorzichtig.'

'Zal ik doen. Jij ook. Laat je niet klein maken, hè? We hebben onze cultleider nodig.'

Melody glimlachte. 'Vandaar de extra beveiliging.'

'Gaan we nu weer discussiëren over wie de leider is?'

'Ik denk dat we daar geen tijd voor hebben. Ik spreek je later.' Ze verbrak de verbinding en schudde haar hoofd. Hoe kreeg Dominique het toch voor elkaar om van elke situatie een grap te maken? Melody zou willen dat zij zo zorgeloos kon zijn. Het moest heerlijk zijn om zo weinig te geven om alles wat er gebeurde, maar was het wel een goed ding? Ze had geen idee.

Melody voerde het nummer van Colette in haar telefoon en belde de vrouw. Een kort gesprek later had ze een afspraak. Met een knoop in haar maag, startte ze de motor van haar auto weer. 'Alsjeblieft, weet iets,' mompelde ze tegen de stilte. Ze wilde niet nog langer wachten op een einde.