Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 12 - De reünie van de Melody cult

Sommige dingen wennen nooit. Begroet worden door twee identieke kopieën van jezelf was een van die dingen. Hoofdschuddend keek Melody naar de twee andere Melody's die in de deuropening stonden. 'Moet dit echt?'

'Ja,' antwoordde haar spiegelbeeld met Dominique's stem. Een scheve glimlach verscheen op haar lippen.

'Zeker,' bevestigde Noah. Melody grinnikte bij het horen van zijn zware stem.

'Je weet hoe kinderachtig ze zijn,' zei Lucile die de gang in kwam lopen. Ze droeg een donkerblauw shirt met een Niverium logo en een beige broek.

'Hé Luc,' Melody glimlachte breed en haastte zich naar binnen. Snel sloeg ze haar armen om haar vriendin heen. 'Ik heb je gemist.'

'Ik jou ook.' Lucile ruste haar hoofd tegen haar borst. 'Misschien had ik bij je moeten blijven.'
Melody schudde haar hoofd. 'Nee, jij bent daar veel beter op je plek. Als dit voorbij is, kun je misschien op het Niverium werken. Dan zijn we dichter bij elkaar.'

Lucile liet haar los. 'We moeten zorgen dat dit snel voorbij is.'

'Dat was wel het plan, tortelduiven.' Dominique veranderde terug naar haar eigen gedaante en liep de zaal in.

'Laten we dat maar doen.' Lucile pakte haar hand vast en liep richting de deur.

'Ja.' Melody keek even over haar schouder. Noah stond nog steeds bij de deur, inmiddels weer als zichzelf. 'Luc, ga maar vast. Ik wil nog even met Noah praten.'

Haar vriendin gaf haar een knikje en verdween de ruimte in.
Melody draaide zich naar noah om. 'Hoi,' zei ze met een ongemakkelijke glimlach

Hij glimlachte terug. 'Dus jij en Lucile zijn echt e-'

'Sorry,' fluisterde ze.

Hij schudde zijn hoofd. 'Je hoeft je excuses niet aan te bieden. Het is goed.'

'Ben je niet jaloers?'

'Een beetje,'gaf hij toe. 'Maar ik heb veel tijd gehad om na te denken en wij passen niet bij elkaar. Niet als koppel in elk geval.'

'Sorry.'

'Nee, ik meen het. Ik kan niet zoals Lucile midden in jouw storm staan. Ik hou van rustige gesprekken, een voorspelbaar leven. Je weet wel, huisje, boompje, beestje. Dat is niet een leven wat jij ooit zult leiden.'

Ze knikte zacht. 'Dit gaat nooit over, hè?'

'Dit wel, maar denk jij echt dat jij hierna ooit rustig stil gaat zitten?'

'Ik hoop het,' fluisterde ze. Wat ging ze doen als ze voor altijd in de storm vast zat? Kon ze dat wel aan?

Hij schudde zijn hoofd zacht. 'Jij bent chaos Melody, in de mooiste zin van het woord, maar het is een chaos die ik niet aan kan. Wij zijn beter als vrienden.'

Zij chaos? Ze moest een lach onderdrukken. Ze waren beiden vrienden met Dominique en hij noemde haar chaos. Hij moest iets in haar zien wat zij niet wist.

Hij glimlachte en gaf haar een knipoog. 'Laten we naar de rest gaan. Dit is een gesprek voor later.'
'Ja, goed plan.' Ze liep snel de zaal in. Het was geen grote ruimte. Er stonden drie houten tafels met kaarsjes erop. Rond degene in het midden had Dominique de stoelen verzameld. De meesten van haar vrienden zaten al. Dianne en Evan naast elkaar en Vincent tegenover hen.
Melody ging naast Lucile zitten. 'Hallo,' groette ze de groep. Ze kon zich de laatste keer dat ze al haar vrienden in het echt samen had gezien, niet meer herinneren. Het voelde vreemd om terug te zijn. Er was zoveel gebeurd en toch probeerden ze te doen alsof ze nog dezelfde personen waren als degenen die elkaar twee jaar geleden op het Niverium hadden ontmoet.