Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 34 - Eindeloze chaos

Het geluid van het pistoolschot echode door de gang. Alana's hand glipte van Melody's pols. Als een pop zakte ze in elkaar. Met een doffe klap belandde ze op de grond.
Direct drongen de schaduwen zich door Melody's huid. Ze grepen naar de vingers die haar vast hielden. Vermoord ze. Vermoord ze. Vermoord ze.

Schreeuwen en stemmen vermengden zich om haar heen. Melody's vingers zochten niet naar prooi. Ze negeerde de chaos in haar hoofd. Ze draaide zich om naar de leegte achter haar.In de gang stond nu een doorschijnend figuur met wit haren en een pistool in haar hand. Lucile glimlachte triest. Ze liet het wapen dat tussen haar vingers rustte los. Kletterend viel het op de linoleumvloer.

'Luc!' Melody trok de schaduwen uit de lucht, terug haar huid in. 'Luc nee!'

'Sorry Melly.' De bevende armen van haar vriendin vouwden zich om haar lichaam. 'Ik kon het niet... iemand moest het doen.'

'Maar niet jij. Je had het beloofd!' Tranen liepen over haar wangen. Ze landen op de stof van Lucile's uniform.

'Je weet dat ik een verrader ben,' snikte haar vriendin. Haar mondhoeken stonden nog steeds omhoog gekruld. Ook al was de wereld om hen heen in gestort. Al stonden ze aan de rand van een alles opslokkend zwart gat.

Melody keek haar vriendin aan. Ze zag de lichten van de gang gereflecteerd in haar ogen alsof het sterren waren. Melody probeerde de brok uit haar keel weg te duwden. Ze probeerde iets te zeggen, maar ze had geen woorden meer. Alles was meegesleurd door de duistere chaos. Stemmen schreeuwden, maar zelfs hun woorden waren er niet echt. Ze vormden een golf van geluid die Melody overspoelde.

Luciles armen maakten zich los.

'Ga niet weg,' smeekte ze.
Haar vriendin luisterde niet. Ze stapte achteruit en stak haar handen de lucht in. Als een standbeeld stond ze in de donkere oceaan. Haar gezicht kalm en vastberaden. Lucile was niet bang voor de paniekerige blikken en veroordelende ogen. Ze vocht niet tegen de handen die haar polsen vast pakten. Ze probeerde niet in het niets op te gaan, ookal wist Melody dat ze zonder problemen kon verdwijnen.

Lucile stond daar gewoon en liet zich overweldigen door de chaos. Wat was ze mooi in het midden van de storm. Het was bijna alsof ze hier thuishoorde.

Twee mensen pakten Melody vast. Ze droegen geen handschoenen. Er was niks wat ze beschermde tegen de honger van haar schaduwen. Melody wilde ze kapot maken. Ze concentreerde zich op de duisternis die onder haar huid lag, klaar om los te laten. Toen ze opkeek naar Lucile, schudde haar vriendin haar hoofd.

'Het is goed Melly,' zei ze, ook al was het dat niet.

Melody beet op haar lip en liet zichzelf mee sleuren. Zelfs al wilde ze liever schreeuwen en vechten tegen deze wereld. Ze wilde hen uitleggen dat Lucile haar had gered. Ze wilde roepen dat Alana een monster was. Maar ze wist dat niemand om die woorden zou geven. Dus luisterde ze naar haar vriendin, in de hoop dat Lucile wist wat ze zojuist gedaan had. Stilletjes liet ze zich meeslepen naar de witte kamer. Met betraande ogen keek ze naar de dichtvallende deur.

Maar toen ze daar zat en de chaos haar eindelijk los liet... Toen schreeuwde ze. Ze ging riep naar de schaduwen die haar tot een monster hadden gemaakt. Ze vervloekte Alana en haar mensen tot haar stem er schor van werd. Ze ging tekeer tegen de niverials die waarschijnlijk aan de andere kant van de deur meeluisterden. Het maakte haar niet uit of ze haar hoorden of niet. Ze riep tot er niks meer over was om tegen te schreeuwen. Geen God, geen mens, geen vriend of vijand.
Tranen kropen opnieuw naar haar ooghoeken. Ze volgden het pad dat ze altijd deden. Langs haar neus, over haar mondhoeken en haar kin naar de grond. 'Lucile,' fluisterde ze naar de stilte. Er kwam geen antwoord.

Tijd werkte anders in geïmplodeerde universums en witte kamers. Het was er wel, maar ook weer niet tegelijk. Er waren geen klokken om te vertellen hoe laat het was. Ook de zon was er niet. Er waren slechts momenten. Korte snippers van bestaan waarin ruimte was voor gedachten en gevoelens, voor alles weer ruis werd.