"Ate, nasa baba po si ate zav" napahinto ako sa sinabi ng kapatid ko. I pretended na hindi ko siya narinig at pinagpatuloy ang ginagawa. Narinig ko ang pag buntong hininga nito bago ko narinig ang pagsarado ng pinto tanda na umalis na ito.
She's been asking me kung nag away ba kami ni zav. Sinabi ko lang sa kanya na hindi.
Dalawang araw ko nang iniiwasan si zav. Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala sa nalaman.
I got curious, kung pano at nangyayari yon kay zav. Nong una kala ko nagkamali lang ako ng click dahil wolf palagi ang lumalabas, whenever I try to search, lahat ng nakikita ko sa kanya. Lahat ng characteristics na meron ang isang wolf, na napapansin ko sa kanya minsan. It all matched.
Her form, blue, is obviously not a normal dog. Now it's all make sense kung bakit ganon siya kalaki dahil all this time she's a wolf. A real wolf. Goodness! Wolf are real!
Hindi ko alam kung bakit ko siya iniiwasan simula ng malaman kung naiiba siya. Hindi ko pa personally na natatanong sa kanya kung wolf ba talaga ito, dahil baka, this is all just my assumption towards her.
I even asked Miles about this topic, what's her opinion about it, and even stated an example. As I expected, Wolf din agad ang naging sagot niya. Sinasabihan tuloy ako nitong Itigil ko ang panonood ng mga ganong genre, which I don't remember when was the last time I watched such a movie.
Malalim akong napabuntong hininga.
I'm such a coward. Saan na ang tapang ko na hindi ko siya lalayuan? What happened? I wonder what she thinks of me now. Is she somehow disappointed of me?
Mapait akong napangiti. I think I deserve it after all. You are such an idiot, Al.
Kinakain na din ako ng kunsenya ko.
Walang tigil pa din itong pumupunta sa bahay. Hindi din nawawala ang grapes niyang dala. Hinahatid at sundo pa rin kami nito. Pero hindi ako pumapayag na ihatid niya ako sa school.
Minsan magugulat nalang ako na nasa labas na siya ng gate ng school, waiting for me. She insisted na ihahatid niya ako, kahit na sinabihan ko na siyang kaya ko na ang sarili ko.
But zav as being zav, ipipilit talaga nito. I let her. Tahimik lang kaming nasa sasakyan hanggang makauwi. No one dare to talk. It feels like there was a distance between us.
Papasok agad ako ng room after kung magpasalamat sa kanya. That's been my routine for two days.
I know I'm such a jerk for doing that. I can deny how I become harsh towards her. I hate myself for that.
Hinahayaan lang ako nito. Walang siyang sinasabi. And I hate myself more since Zav makes me feel as if she's telling me that she understands me.
Aren't I such a cruel person? For ignoring her, while her? patiently understand what is going on with me.
Kaya nga nagtanong na din sa akin ang kapatid ko, kung nag away ba kami. Kahit si mama la na pansin din ito. Sinabi ko lang na may kunting hindi pagkakaintindihan.
"Ate lala you're bad po, you're making ate zav sad" salita ng kapatid ko ng makababa ako. Hinanap agad ng mata ko si zav. Wala na ito. I admit na dismaya ako ng hindi ko niya nakita. What's really wrong with me?
'Tapos ngayon hahanap hanapin mo?' napabusangot ako sa naging turan ng isip ko. Gosh. I'm really stupid.
"Bakit po kasi hindi mo kinakausap si ate zav?" Tumabi ako sa kapatid ko. I hugged my knees tightly and leaned on her shoulder.
"Anong magiging reaksyon mo kung isa sa mga kakilala mo, nalaman mong isa palang bampira?" Out of nowhere kung tanong sa kanya.
I know, I know, I randomly asked her.It's just that I want to hear more opinions. And I want to hear my dear sister's opinion.
