Zorluklarla ayakta kaldığı hayatında bir de bursla kazandığı üniversitesini ilerletmeye çalışan Yağmur, hayatının en büyük pişmanlığını yaptı... Birine aşık oldu.
O adam o'ndan sadece kalbini almadı... ama geride yalnızca pişmanlıklar kaldı.
Peki yı...
Biz geldikk. Öncelikle bölümü oylamadan okumaya başlamayınız lütfen, oylar ve yorumlar motive kaynağım çünkü.
Finale 4-5 bölüm veya daha az kaldı. Planım 40. Bölüm final yapmaktı en başta, ama birkaç bölüm daha okuyacak gibiyiz. Yani 45'e ulaşmadan final vermiş oluruz. Her neyse...
Final haftamdayım ve staj formlarımı da yüklemem lazım, yoğunum bu yüzden diğer bölüm için fazla bekletmemeye dikkat etsem de uzayabilir.
söylediğim gibi fazlaca motiveye ihtiyacım var şu sıralar lütfen oylayıp yorumlayınn
Bölüme geçebiliriz <333
Keyifliiii okumalar
Hatalar varsa kusura bakmayın...
Sınır: 1.3k oy, 500 yorum olursa sevinirim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AHZAR-
38.ONUNLA SONSUZ
Akşam karanlığı çoktan çökmüştü ve tahminimce saat akşam onu geçiyor olmalıydı. Mekânın dört yanına yayılan ezgilere kulak verirken dudaklarıma yayılan belli belirsiz tebessümü bastırmaya çalışarak dirseğimi masaya yaslamış, çenemin ucunu da avuç içime bastırıp karşımda oturan adama dikmiştim ışıklar içinde gülen gözlerimi.
Bir keresinde, onu ısrarla iteklediğim o günlerin birinde bana biz yarım kalmadık, ayrı kaldık ve daha fazla ayrı kalamayız, demişti.
Korhan Yağız Asraner.
Kendinden emin, özgüvenli bir tarzı var. Sinir bozacak kadar akıl çelici bir dile sahip. Üniversite zamanları ayaklarımı yerden kesen belki de yalnızca bu olmalı; kelimeleri. Yine de, hayır. Yalnızca bu değil. Basit bir kafede gördüğüm sıradan olmayacak kadar ilgi çekici bir adam, şımarık saydığım ve çatık kaşlarım altında ters bakışlar attığım... İlk ana kadar her şey böyle.
Her şey aslında sadece bir anlık. Kafamın içerisinde kurulup bozulan bir sahne silsilesi. Sanki... O akşamüzeri kafede, karşı masada oturup zehirden yeşil gözlerini üzerime dikip bana kahve gönderdiği o an devriliyor ve yıkıntılar arasında bir restoran inşa ediliyor şimdi. Bana uzaktan bakmadığı sayısız anın birisindeyiz, tam karşıma geçmiş ve yabancı olmayacak kadar benim. Bu kez, gözlerim onu yuvası bellemiş gibi ayrılamıyor üzerinden ve ısrarla parmağına takılı yüzüğe kayıyor. Bu sabah itibariyle birkaç dakika içerisinde, şahitler ve imzalar eşliğinde kocam olan adam işte o ân karşımda. Şimdi her şey böyle.
