Let Me Know That You Love Me

9. TŁUMACZENIE

Mia

Leżę na kocu i się opalam.
Twarz mam wystawioną ku słońcu, by nabrała ładnego pigmentu.
Opieram się łokciami o koc.
Mam teraz chwilę spokoju, bo reszta pluska się w wodzie.
Słońce aż praży.
Jest strasznie ciepło.
Czuje się jak plasterek kartofelka, którego właśnie włożono do rozgrzanego piekarnika.
Podnoszę się gdy słyszę że wychodzą z wody.
Wszyscy mokrzy i uśmiechnięci od ucha do ucha.
Dziś chyba każdy z nas zauważył bardzo wielkie siniaki na plecach Leny oraz ramionach.
Wyciągam pudełko z truskawkami i wrzucam jedną z nich do ust.
Wszyscy biorą swoje ręczniki i zaczynają się nimi wycierać.
Wyciągam rękę z pudełeczkiem w ich stronę.
Wszyscy biorą po jednej. 

- Dzięki - uśmiecha się szeroko Lena w moją stronę.

Również uśmiecham się w jej stronę.
Jej blond włosy, są teraz rozczochrane na wszystkie strony świata.
Ale widać że jest szczęśliwa.
Naprawdę.
Od dłuższego czasu nie widziałam jej jak się tak szeroko uśmiecha.

                                ♡

Zebraliśmy się z plaży już dobre dwie godziny temu.
Wszyscy inni poszli już do domu a Lena poszła do mnie.
Powiedziała mi, że chcę mi wytłumaczyć wszystko co się wczoraj tam działo.
Z jednej strony cieszyłam się że ufa mi na tyle żeby mi o tym powiedzieć i chce się wygadać.
Z drugiej, jednak wiedziałam że jeśli poznam prawdę będę musiała w ciągu rozmowy udawać twardą a w środku będę już płakać.
Gdy pójdzie, nie wygadam się mamie bo nie chce by wiedziała o problemach moich przyjaciół.
Zostawię to dla siebie i spróbuje pomóc mojej przyjaciółce, jak tylko będę mogła.
Siedzę na łóżku przebrana w krótkie, kolorowe spodenki i biały T-shirt.
Włosy spięte mam w kucyka.
Siedzę naprzeciwko Leny gotowa do wysłuchania jej tłumaczenia.
Dziewczyna naprzeciwko mnie wzięła głęboki oddech i zabrała głos.

- Dobra, więc zaczęło się od tego że zapytałam mu się czy mogę z wami iść na tą imprezę. Powiedział że nie - przewróciła oczyma. - Powiedziałam że i tak pójdę. Zrobił wielką awanturę. Byliśmy u niego co oznacza że również byliśmy sami... Darł się jak opętany. - Pociąga lekko nosem. - Mówił mi, że nie mam prawa się z wami spotykać bo was nie lubi i jestem tylko jego. Siedziałam na jego łóżku a on stał przede mną i wytykał mi wszystko. Że jestem gruba, że moje włosy są brzydkiego koloru, że moje perfum śmierdzą a nie pachną, że on mnie nienawidzi i woli spędzać czas z jego przyjaciółkami - jej oczy zaczynają lśnić. To był dopiero początek historii, a ja już teraz umierałam w środku. - Byłam zakładem. - przyznaje. Wybałuszuje oczy nie wiedząc co powiedzieć. Mam  ochotę iść teraz do tego idioty i mu przywalić z całej siły. Sprowadzić na niego klątwę. Przysięgam, będę się modlić o to żeby demony go opętały, żeby miał przez to dość życia!
- No cóż... Wstałam. Podniosłam rękę, uderzyłam go. Z całej siły. Użyłam naprawdę całej siły którą w sobie w tedy miałam. Lecz nic nie zdziałałam. Pamiętam że pokręcił głową i się lekko uśmiechnął dotykając lekko swojego policzka. - Przełyka slinę. 
Cieszę się w głębi duszy że się odważyła.
- Również mnie uderzył. Nie w twarz tylko w ramię. Bolało. Do teraz czuje to pieczenie. W sumie sami dziś widzieliście moje siniaki, prawda? - Unosi brew na co Przytakuję.
- To nie pierwszy raz kiedy zostałam uderzona. Ale do tego potem - uśmiecha się lekko. - Bił mnie cały czas. Z początku tylko w ramię, później mu się znudziło j zaczął bić mnie wszędzie gdzie się dało. Gdy wstałam i miałam zamiar wyjść, pociągnął mnie od tyłu za włosy i uderzył trzy razy bardzo mocno w plecy. Naprawdę. - Przymyka powieki na samo wspomnienie. Dopóki ma je zamknięte, mrugam szybko by pozbyć się łez które nadchodzą w oczach.
- Powiedział że mam się nie ruszać a on zaraz przyjdzie. Wiedziałam że będzie tylko gorzej, dlatego gdy wyszedł zaczęłam do was dzwonić.
Nikt z Was nie odbierał więc wyłączyłam telefon jeszcze zanim przyszedł.
Drzwi się otworzyły a on wszedł z paskiem oraz nożem. Musiałam dać mu moj telefon. Poszukal waszych numerów w moim telefonie i wpisał do siebie. Do każdego z was napisał tą jedną wiadomoś. - Po policzku spłynęła jej łza. - Powiedział że muszę podwinąć bluzkę. Zrobiłam to żeby po chwili naprawdę tego żałować.
W tedy zadał mi równe dwanaście, mocnych uderzeń paskiem. Z długimi pauzami żebym mogła się uspokoić od płaczu. Z każdym razem, ściskałam w zębach oraz dłoniach jego kołdrę mocniej.
Pamiętam że się odwróciłam i zobaczyłam że w ręce trzyma nóż. Chciał coś zrobić ale dzwonek zadzwonił.
To byliście wy.
Naprawdę nie wiem co miał zamiar. - W ciągu paru minut zaczęła mocno płakać.
Przytulam ją do siebie gdy się zapowietrza.
Pozwalam jej się wypłakać. Obojętnie ile będzie potrzebować.