Let Me Know That You Love Me

29. URODZINY

Vasile

Budzę się szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu.

Bo od dziś jestem pełnoletni.

Jest trzeci stycznia, a ja wyprawiam imprezę urodzinową. Nadin została na noc i już wszystko przygotowała razem z moją mamą. Ja nie mogłem nic widzieć ani słyszeć. Wczoraj siedziałem cały dzień zamknięty w pokoju, bo jedynie tam nie było nic. Do teraz zastanawiam się czy w toalecie też coś wykombinowały.

Patrze w sufit i zastanawiam się, jak będą wyglądać moje osiemnaste urodziny. Od dziś mogę robić wszystko.

Z myśli wyrywa mnie otwieranie drzwi.

- Sto lat! Sto lat! Niech żyje, żyje nam! Sto lat, Sto lat! Niech żyje, żyje nam! Jeszcze raz, jeszcze raz, Niech żyje, żyje nam! Nieeech żyjee naam! A kto? VASILE! - Wykrzykuje cała moja rodzina.

Mama trzyma w rękach torta, tata stoi koło niej wzruszony, Sweeney podbiega do mnie wesoła, jeszcze w jej piżamie w jednorożce, a Nadin wszystko filmuje z uśmiechem. Jej wzrok krzyżuje się z moim i od razu się do niej szeroko Uśmiecham. Bo nie mogę być obojętny w takiej sytuacji.

- Sto lat barciszku! Mam nadzieję, że wszystko o czym marzysz się w końcu spełni, a ja będę mogła nazywać się siostrą najsławniejszego piosenkarza świata! - Życzy mi siostra, patrząc mi w oczy.

- Świata? - Unoszę brew.

- No tak, bo jesteś,byłes najlepszy i będziesz na zawsze.

- Aww - wydobywa z siebie Nadin wzruszona.

Nadal wszystko filmuje z takim zachwytem, jakiego jeszcze u nikogo w życiu nie widziałem.

- Zdmuchnij świeczki - szatynka Skina głową w stronę tortu.

Jest wybitny. Cały biało czarny, a na nim motocykl zrobiony zapewne z masy cukrowej oraz jakieś napisy, które są małe i doczytać ich nie mogę z daleka.

Zanim postanawiam je zdmuchnąć, myślę życzenie, bo taka tradycja.

Chcę, żeby wszystko się udało i będę mógł do końca moich dni dzielić życie z Nadin

I zdmuchuje.

- Życzenie pomyślałeś? - Dopytuje moją dziewczyna.

- Oczywiście - Uśmiecham się.

Po tym jak wszyscy wyszli z pokoju, Nadin zostaje i siada na moim łóżku. Otwieram ramiona, a ona od razu się we mnie wtula.

- Osiemnaście lat, nie? Kiedy to minęło. Pamiętam jeszcze jak byliśmy wszyscy w wieku Sweeney i się poznaliśmy - dziewczyna w moich ramionach kręci głową. - Wszystkiego najlepszego dorosły mężczyzno - składa na moich ustach pocałunek.

- Boże, jestem mężczyzną! Dzięki za przypomnienie!

- Nie ma za co - uśmiecha się tym jej pięknym uśmiechem.

Przytulam ją jeszcze bardziej do siebie, nie mając zamiaru jej puścić. Ale ona wyrywa się z uścisku i się podnosi. Patrzę na nią z zainteresowaniem, gdy otwiera moją szafę i zaczyna czegoś w niej szukać.

- Nie masz garnituru? - Odwraca się do mnie z zmarszczonymi brwiami.

- Spytaj mojej mamy, ona powinna mieć tego typu rzeczy do mnie.

- Oki doki - Odwraca się na pięcie i rusza do mojej mamy. Słyszę ich rozmowę i Śmieje się, gdy mama mówi, że nie mam żadnego garnituru. Jednak później wpada na inny pomysł, ale tego już nie dosłyszałem.