kesik kan

ÖLDÜRMEYE VAR MISIN?

Üzerimdeki duygu yığını hareketlerimi engellememe engel oluyordu. İstemsizce veya da istemlice bağırdım.
-kimsin sen? Kimsin?
Ses yoktu. İkinci koca bir gözyaşı daha gitti benden. O kayarken boynuma doğru bir daha bağırdım:
-neden? Neden?
Neden soruları hüngür hüngür ağlatan büyülü sözler gibiydi. Çenem geriye doğru çekilmişti ve dişlerim dudağımı tırmalıyordu. Ama sesim hala çıkıyordu.
-neden annem? Neden Aras! Neden ben neden ...
Kapıya daha da yaklaştım ve neden neden diye ağlayarak kapıya büyük bi yumruk geçirdim. Yavaş yavaş yere çökmemi dizlerimin bağının çözülmesine bağlıyordum. Gözlerim sımsıkı kapalıyken bile gözyaşları dinmek bilmeyen sağnak yağmurlar gibi akıyordu.
...
Hala ses yoktu. Ağlamam kesilmişti artık. İçini dökebilen bir deli gibi rahatlamıştım. Gibi bile değil aynen öyle rahatlamıştım.
Kapıyı demirini kapattıktan sonra yavaşça açarak aralıktan dışarı baktım. Kimse yoktu. İçimde rahatlık ve şaşkınlık vardı. Bu kadar ağladığım için beni öldürmekten vazgeçebilecek kadar yufka yürekli bir cani olabileceğine inanmıyordum. Ama beni öldüreceği düşüncem de yok olmaya başlamıştı. Şimdiye kadar yaşıyordum. Tabi buna yaşamak denirse!
Boş boş koltuğuma oturdum. Tam gözüm dalmıştı ki telefonum çaldı. Donuktum. İki saniye sonra hala çalan telefonuma uzandım. Bilmediğim bir numaraya iki saniye donuk baktım ve açarak yavaşça kulağıma götürdüm.
-alo
Ses yoktu. Sinirlendim.
-alo! Yeter ama cevapsız kim o alo kim o alo biri bi ses versin artık! Bir nefes duyayım. Anlamıyor mu kimse beni? Çok yanlızım çok. Çok korkuyorum içten içe. Kimse bilmiyor ama çok korkuyorum! Kimsen senden bir isteğim var. Ne olur öldür beni. Annemi özledim öldür beni... Öldür!

Ben öldüremiyorum. Öldüremiyorum çünkü içinde ölmeyen duygular var. İntikam gibi!