kesik kan

4 de 1

Korkuyla hızlanan ellerim kazdığım yeri geri kapatmaya çalışıyorlardı. Çukuru kapattım ve hemen oradan uzaklaştım. Duvara tırmandım yaralı ellerimle. Çok acıyorlardı aslında ama önemsemiyordum. Bu kadar ölüye dokunmak benim yaşımdaki bir kız için çok ağır bir şeydi. Duvarın ön tarafına indim. Tam o an da telefonum çaldı. Nefeslerim hızlandı. Özel bir numaraydı. Aslında çok da özel değildi. Kim olduğu belliydi. O caniydi bu. Hemen telefonu açtım konuşmaya başladım hızlıca:
- yine ne var he? Seri katile dönüştün. Daha kaç ölü göstereceksin bana? Daha kaç ölüye dokunacağım?
- sakin ol. Tehlike içerenlerin dörtte üçü bitti.
- ne dördü ne üçü ne diyorsun?
-bir şey demiyorum. Sadece hayatının zamanlarını garantiye alıyorum. Emin ol senin için en iyisi onların ölmesiydi.
-annemin durumu yüzünden mi?
-evet ama daha çok bilmediğin sey var Serin!
-söylede bileyim. Bu acı merak korku endişe artık çekilmez hale geldi.
-bir tehlikeyi daha yoldan kaldıralım. Yüzyüze anlatacağım her şeyi.
-ne tehlikesi daha, kendini ortadan kaldırmalısın bence.
Sustu ve telefonu kapattı. Ben de kapattım ve evime gittim. Apartmana girdim ve kendi apartmanımın olduğu kata çıktım. Evimin önünde bir otoğraf vardı. Benim eve getirdiğim fotoğraflardandı bu fotoğraf.
Aras ile olan, üvey annemin Aras'a börek yedirdiği fotoğraf. Biri eve girip bunu görmem için kapımın önüne koymuş. Tabi ki cani yapmıştı bunu. Ama neyi görmemi istiyordu? Gözlerim parladı. Tabi ya, orası neresiydi. Arkada bir afiş vardı. Bir etkinliğin afişi. Sloganı; ONLAR DA RESSAM OLABİLİR di. Hemen internetten bunu aramaya yine internet kafeye gittim. Bu etkinlik bir çocuk esirgeme kurumunun etkinliğiymiş. Kaç yıl önce ama. Tam o fotoğrafın çekildiği döneme denk geliyordu. Aklımdaki ışıkları hissedebiliyordum. O yetimhaneye gidip bilgi almalıydım. Ama önce yetki almalıydım. Eski evden bulduğum evraklara baktım. Belli bir maaş ödemesi yapılıyormuş. Yer ise bu yetimhanenin adresiyle aynıydı. Maaş evraklarını ve üvey annemin kimligini alıp yetimhane adresine gittim.