kesik kan

ÜÇE KADAR

Sessizlik...
Sessizlik.....
Sessizlik.......
Ufak bir boğaz temizleme ve yutkunma...
Kekeleyerek konuşmaya başlayan ancak ikinci kelimesinde konuşmasını düzeltebilen bir ses...
Telefondan gelen ses tam da böyleydi!
-be be beni benim seni öldürebileceğime inandın mı?
Bu ses kendi evime gittiğim zaman televizyondaki videoda duyulan sesin aynısıydı. Son kelimesinde titreyen bir ses tonu vardı.
Sakince cevap verdim.
- biliyor musun ?uzun süredir inandığım tek şey bu !
Durdu ve donuk sesiyle konuşmaya başladı. Biriyle konuşuyordum, olayları bilen, beni bilen, ve belki de hayatımı öldüren biriyle...
-gerçekten acı mı diyorsun sen mutluluğa,haklılığa,zararlı alışkanlıklardan kurtulmaya...
Sözünü kestim. Dişlerimi sıkarak tükürük saça saça telefona bağırdım. Ve tabiki uzun süredir benden ayrılamayan gözyaşlarımda bana eşlik ediyordu.
-ne kötü alışkanlığı aptal! Ne kötüsü..? Kötü alışkanlığı olan biri varsa o da sensin be! Sıra sıra gözünü kırpmadan öldürdün!
Merak ettiğim çok şey var ama öncelikle şunu bilmek istiyorum;
Onları öldürürken hiç ağladın mı?
Duraksamadan cevap verdi:
-Evet!
-ne! Sen .. Sen nasıl bir ... Ya .. İnanm..
Sözümü kesti:
-MUTLULUKTAN!
Kanım dondu. Bu psikopat nasıl biriydi böyle. Pes etmeyi bu kadar mantıklı bulmamıştım hiç. Konuşmayı devam ettirdim:
-bir daha mutlu olmak istiyorsan bir kurbanın daha var, ben burdayım. Sadece işin biraz daha uzar, beni gömebilecek bir ben daha yok çünkü!
-Bilmediğin şeyler var, çok şeyler,ama şimdilik senin zarar görmeni istemeyeceğimi bilsen yeter.
-peki... Madem bana zarar vermek istemiyosun olup bitenleri anlat ve karşıma geç! Yüzleşelim!
-üçe kadar say. Sadece üçe kadar. Bilmen gereken her şey üçe kadar sana sunulucak. Üçe kadar say! Sadece üçe kadar!