"ဝါး.....ကျွတ်စ်...ကျွတ်စ်...."
ရတု အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့်ပင်အိပ်လိုက်သည်မှာဘယ်နှစ်နနာရီရှိသွားမှန်းမသိ။ နာရီကြည့်တော့ ၉နာရီပင်ရှိနှင့်နေပြီ။
"အား...ငါဘာလို့မနိုးတာလည်းမသိဘူး "
ရတုအိမ်မှာလည်းအိပ်ရာနောက်ကျမှထတတ်နေကျပေမယ့် အဖွားကနေ့တိုင်းနှိုးပေးသည်။ ရတုမဖြစ်တော့။မြန်မြန်ထပြီး အကို့အခန်းသို့ထသွားလိုက်သည်။
"အကို.....အကို"
ရတုအခန်းရှေ့မှ ခေါ်နေပေမယ့် အကို့ဆီမှအဖြေပြန်မကြားရ။
တံခါးခေါက်ကြည့်ပြန်တော့လည်း ထိုနည်းတူ။ တံခါးလက်ကိုင်ကိုပင်တွန်းကြည့်တော့ လော့ခ်မချထားသည်မို့ ပွင့်သွားလေ၏။
ခေါင်းလေးပြူပြီး အခန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်တော့ အကိုကအိပ်နေဆဲပင်။ ဒါကြောင့်ရတုကိုလာမနှိုးသည်ဖြစ်မည်။
ပုံမှန်ဆိုလျှင် မနက်စောစောထတတ်တဲ့အကိုကအရင်ကနှင့်မတူ။ ရတုလည်းအကိုအိပ်နေတဲ့ကုတင်နားထိသွားပြီး အကိုမျက်နှာကိုကြည့်လိုက်တော့ပုံမှန်မဟုတ်။
အိပ်နေရင်းပင်မျက်ခုံးများတွန့်ချိုးလျက်။ နှုတ်ခမ်းများပင်ဖြူဖွေးလို့နေ၏။ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် အကို့မျက်လုံးများ ဖြည်းညင်းစွာ ပွင့်လာတော့သည်။
"မောင်....ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ"
အကို့အသံများက ဖျော့တော့နေတော့သည်။ အားမရှိသလိုပင်။
"၉နာရီကျော်ပြီအကို ..... အကိုဖျားနေတာလား"
"အင်း.....အကိုမနှိုးမိလိုက်ဘူး ပြန်အိပ်ပျော်သွားတာ.....ကျောင်းအတန်းချိန်ရှိသေးလား"
"ဒီနေ့နှစ်ချိန်ပဲရှိတာအကို ..နောက်လဲကျနေပြီ ....ကျွန်တော်မသွားတော့ဘူး"
အကိုက အိပ်နေရာမှ ဖြည်းဖြည်းလေး ထိုင်ဖို့ ခေါင်းထောင်လိုက်တော့
"အကို....လှဲနေလေ"
အကို့ရဲ့ကိုယ်လေးကို ထိန်းပေးရင်းနှင့် ခေါင်းအုံးပေါ်ညင်သာစွာပြန်ချလိုက်၏။
