မနက်ခင်း အလင်းရောင်က အိပ်ရာထက် ဖြာကျလာတော့ လေးလံနေသော မျက်လုံးများဟာ ဖြည်းညှင်းစွာနှင့်ပွင့်လာတော့သည်။ တကိုယ်လုံးလည်းနာကျင်နေကာ လှုပ်ရှားဖို့ပင်ခက်ခဲနေတော့၏။ ခါး၌ ဖက်တွယ်ထားသော လက်ကို ဖယ်ရှားရန် ကြိုးစားသော်လည်း အချည်းနှီးသာ။
"နိုးပြီလား .... မောင်"
နောက်ကျောဘက်ကထွက်လာသောစကားသံများကို ပြန်ဖြေဖို့ရန် အားမရှိသည်အထိ ။ လက်များကလည်း နာကျင်ကိုက်ခဲနေကာ တကိုယ်လုံး ကိုက်ရာများနှင့်ပြည့်နေတော့သည်။
"ဟင်း... ညက အကို များသွားတယ် တောင်းပန်ပါတယ် မင်းအမအကြောင်းကို စိတ်လွတ်ပြီးပြောမိသွားတာ..."
ခါးသို့ဖက်တွယ်ထားသော လက်များဟာ ပိုပြီးတင်းကြပ်လာတော့၏။
မမကဘယ်လိုလူမျိုးလဲ ဆိုတာ ရတုမသိခဲ့ရကောင်းလားဆိုတဲ့ အသိက ရတုစိတ်အခြေအနေကိုပြီးဆိုးစေသည်။ အပြစ်မမြင်ရက်သော်လည်း မိသားစုတွက် ရုန်းကန်နေတဲ့မမကို သနားမိပါသည်။ မမဘာကြောင့် ဒီလိုလမ်းကိုရွေးချယ်ခဲ့ရတာလဲဆိုတာ အဖြေကရှင်းပါသည်။ စီးပွားရေးအဆင်မပြေတဲ့အတွက်ကြောင့် ငွေရပေါက်များသည့်လမ်းကိုမမရွေးသွားတာဖြစ်လောက်မည်။
"မောင်....စိတ်ဆိုးနေတာလား...."
"ဘယ်အချိန်တည်းကသိတာလဲ မမအကြောင်းကို...."
မေးလိုက်တော့ အကို့လက်များက ခါးကနေဖယ်သွားတော့သည်။
"ကြာပြီ .... ဒါမဲ့အရေးမကြီးပါဘူးအဲ့ဒါတွေက မောင်အခု အကို့အနားမှာရှိနေပြီလေ မောင့်အကြောင်းကလွဲပြီး အကိုကျန်တာစိတ်မဝင်စားဘူး...."
"ကျွန်တော် ဒီနေ့တော့အိမ်ပြန်ချင်တယ်...."
ခဏတာမျှတိတ်ဆိတ်သွားတော့၏။
"သွားလေ...... အကိုလာခေါ်မယ် ညမှ...စိတ်ဆိုးပြေတော့နော် အကိုညကလွန်သွားတာသိပါတယ်...."
ဘေးစောင်းလှဲနေသော ရတုကိုယ်လေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်လိုက်တော့၏။
ဂုတ်သားများကို မထိတထိနမ်းနေသော အကို့နှုတ်ခမ်းများဟာ အလုပ်ရှုပ်နေတော့သည်။ သူစိတ်ဆိုးမပြေသေးပါ။ အမအကြောင်းကိုပြောရုံတင်မကပဲ ညက အတင်းအကြပ်အလုပ်ခံလိုက်ရတာကြောင့် တကိုယ်လုံးလည်းနာကျင်နေတော့၏။
