"ကျောင်းမှာ မနက်ဖန် ဘောကန်ပွဲရှိလို့...အဲ့ဒါကျွန်တော် သွားချင်လို့..."
ရတု မော်ကွန်းမျက်နှာကို မကြည့်ရဲ။ တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ခွင့်ေတာင်းတိုင်းတဲ့အချိန်ဆို ရတု အရစ်ခံရတာများသည်။
"မသွားရဘူး မောင်... မင်းအခြားကောင်တွေကိုကြည့်ရင် မကြိုက်ဘူး. .."
"ကျွန်တော် ဘောလုံးပွဲကြည့်ရတာ ကြိုက်တယ်ဆိုတာ အကိုလဲသိသားနဲ့ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းတွေကန်မှာ အားပေးရမှာ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ကျွန်တော်တကယ်သွားချင်တယ်..."
"ဟော...မင်းယောကျာ်းထက်အရေးကြီးလား အဲ့ဘောပွဲက..."
"ကျစ်!*"
ရတု လက်ထဲက လွယ်အိတ်ကို ခုံပေါ်သို့ ဘုန်းခနဲ ပစ်ချလိုက်တော့သည်။
"စိတ်မဆိုးပါနဲ့...အကိုကစိတ်မချလို့.."
"ဖယ်.."
ရတု ခါးသို့ဖက်လာသော လက်များကို တွန်းထုတ်လိုက်သည်။
"သွားချင်ရင်လည်း သွားပါ...နောက်တော့မကျနဲ့...ဟုတ်ပြီလား..."
ရတု မယုံကြည်နိုင်စွာ အကို့မျက်နှာကိုထပ်ကြည့်မိလိုက်သည်။
"သွားပါ ... သွားပါ... အကိုလဲ မနက်ဖန်သွားစရာရှိတယ်..."
ရတု အခုမှပဲ နေလို့ကောင်းသွားလေတော့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေပွဲမို့ မကြည့်လိုက်ရလျှင် အကို့ကိုစိတ်ခုနေရဦးမည်။
"အင်း... ကျွန်တော် စောစောပြန်ခဲ့မယ်.. "
"ကိုယ့်ယောကျာ်း ဘယ်သွားမလဲမမေးတော့ဘူးလား"
ရတုကို မေးငေါ့ကာပြောလာသောစကားမှာ ၁၆နှစ်သားလေးလိုပင်။
"ဘယ်သွားမှာလဲ..."
"တော်ပါပြီကွာ ..မောင်...မင်း...သွေးအေးနေပြီလား...အကို့ကို..."
စလာပါပြီ။ အကိုပြောနေကျ ထေ့ငေါ့သောစကားတွေ။ ရတုထပ်မကြားချင်တော့ပါ။
"အကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ပဲ သိလို့မမေးတာပါ...ကျွန်တော် ပင်ပန်းလာလို့ အပေါ်တက်တော့မယ်..."
"နေဦး...မင်းအမ မနက်ကဖုန်းဆက်တယ်...မင်းကို အိမ်ပြန်လာဖို့တဲ့..."
