"ဟယ်လို ......မမ.....ဒီနေ့ဘယ်ချိန်ပြန်ရောက်မှာလဲ ....”
ဖွားတို့ ပြန်လာမဲ့ရက်မို့ ရတု မမဆီဖုန်းဆက်ေမးမိတော့ မမကဒီနေ့ပြန်မလာဖြစ်သေးကြောင်းပြောသည်။
"အော်.....ဟုတ် ....မမ...မနက်ဖြန်ရောက်မှာပေါ့....သားကို ဖုန်ဆက်ဦးနော်......ဒါပဲနော်မမ...."
"မောင်....အမလား"
အနောက်ကနေ အကို့အသံကြားတော့ ရတုဖုန်းမြန်မြန်ချလိုက်ပြီး အနောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်၏။
အကို ကအိပ်ရာကေနတစ်ရေးနိုးထလာတော့ မနက်ကထပ်တော့ သက်သာသွားပုံရသည်။ သို့ပေမယ့် အကို့အသံကတော့ဖျော့တော့နေဆဲ။
"ဟုတ်အကို....ကားသမားက ကားပျက်သွားလို့တဲ့ ....မနက်ဖြန်မှပဲပြန်လာေတာ့မယ်ပြောတယ်အကို...."
"အော်....."
"ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲအကို......"
ထိုအခါ အကိုက အပေါ်ထပ်လှေကားကနေ အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းလေးဆင်းလာ၏။
"အကိုရေချိုးမလို့..."
"အကိုဖျားနေတာလေ...."
"အဖျားကျအောင် ချိုးရမှာ"
"အအေးပတ်သွားဦးမယ်..အကို"
"တူတူချိုးဦးမလား..."
"ဗျာ...... "
ထိုသို့ပြောပြီး ရယ်စစနဲ့ အကိုက အပေါ်ထပ်သို့ပြန်တက်သွားချေပြီ။
ရတုကို တမင်သပ်သပ် မကြားတကြားပြောနေရတာကို အကိုကသဘောကျဟန်။ အတူတူတော့မချိုးရဲပါ။ ရတု က ငယ်စဉ်ကတည်းက ရှက်တတ်သည်။ တော်ရုံ တခြားသူနဲ့ ရောရောနှောနှောနေထိုင်တတ်တဲ့သူမျိုးမဟုတ်။
---------
နောက်ရက်တွေရောက်တော့ အကို့အိမ်ကနေပြန်ရောက်သည့်တိုင် အကိုနှင့်အဆက်သွယ်မပျက်ခဲ့။ နေ့စဉ်မပျက် အကိုကဂရုတစိုက် ဖုန်းခေါ်ခဲ့ပေမယ့် ရတုဆီကိုတော့ မရောက်လာခဲ့ချေ။
ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းတော့ရေရေရာရာသူမသိ။ အကို့အိမ်ကပြန်ရောက်ကတည်းက အကိုက ရတုကိုပင်တွေ့ဖို့ စကားတစ်ခွန်းမဟတော့။
