"ဘာဖြစ်တာလဲ ..."
"ဖယ် လွှတ်....လူတွေရှေ့မှာ အဲ့လိုတွေမလုပ်နဲ့လို့ပြောထားတယ်လေ"
ရတု အိမ်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲပဲ တန်းဝင်လာလိုက်သည်။ သူစကားလဲမပြောချင်တော့။
"မောင်...မင်း ငါ့ကိုတကယ်ချစ်တာရောဟုတ်ရဲ့လား နမ်းတာဘာဖြစ်လို့လဲ"
မော်ကွန်း အသံခပ်မာမာပြောလိုက်တော့ ရတု ပို၍ပင်ဒေါသထွက်လာေတာ့သည်။
"ကျွန်တော်မကြိုက်ဘူးလေ ..."
"ဘာလဲ ရှက်နေတာလား....ဟမ် ....ပြောစမ်းပါဦး တခြားနှစ်ကောင်ပါလို့ မလား..ဟမ်"
ရတုလက်တို့ကိုကိုင်လှုပ်ကာပြောလာတော့အကို့မျက်နှာမှာတော့ ပေါက်ကွဲမှုများအပြည့်။
ရတု အတော်လေးအံ့ဩသွားရသည်။ မကြိုက်တာကိုလည်းလုပ်သေးတယ် သူ့ကိုပိုပြီးဒေါသထွက်ပြနေသည်မှာ အမြင်ကက်စရာပင်ကောင်းလှသည်။
ရတုမျက်ရည်စတို့အနည်းငယ်ဝဲတက်လာတော့သည်။
"ဘာဆိုင်လို့လဲ ..."
"ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင်ကွာ ငါချစ်လို့ယူထားတျဲ့ယာကျာ်းကို ငါကြိုက်တဲ့နေရာ ကြိုက်တဲ့အချိန်မှာ ငါလုပ်ချင်တာလုပ်မယ်..."
အကို့ပုံစံက အရင်ကနှင့်လားလားမတူတော့ပါ ရံဖန်ရံခါ နူးညံ့ညင်သာနေပေမယ့် တခါတလေ သူ့စိတ်အလိုကျပဲ နေရတာများသည်။
"တော်ပြီ အကို မပြောချင်တော့ဘူး...ဖယ်တော့ အိပ်တော့မယ်"
ရတု လက်တို့ကိုကိုင်ဆုပ်ထားဆဲပင်။
"မရဘူး မအိပ်ရဘူး... ချွတ်"
"ဘာကိုလဲ"
"ဒီည မင်းကိုအပြစ်ပေးရမယ်...."
"တော်ပြီ ဒီညကျွန်တော် စိတ်မပါဘူး"
ရတု ဒေါသထွက်ေနသည့်အပြင် အကို့ကိုပါအလိုမကျဖြစ်နေတာကြောင့် စိတ်မပါပါ။ သူငယ်ချင်းတွေကိုလည်း ကောင်းကောင်းမနှုတ်ဆက်ခဲ့ရတာကြောင့် စိတ်ရှုပ်နေသည်မှာ အမှန်ပင်။
"တွေ့လား .....မင်းချစ်တယ်ဆို ငါ့ကို"
"အ!!"
အကြမ်းအရမ်းတွန်းချလိုက်တာကြောင့် ရတု ကိုယ်လေး အိပ်ရာပေါ်မှာ ဘုတ်ခနဲကျသွားသည်။
