Peruvian: The Criminal's Forbidden Love🔞

Chapter 62

"Romary," narinig niyang sambit ni Magnus sa likod niya.

Isang mapait na ngiti ang sinukli niya. Tatlong araw mula na nang makalabas siya sa hospital. Naiwan pa rin doon ang kaniyang baby para sa masusing pag-aalaga since premature ito. 

"How are you? Are you feeling more better?"
Tumango lang din siya. Nakadamit siya ng itim, lahat itim. Today is his funeral and everyone is getting ready. They even hold the funeral for three more weeks
because of her favor. Hinihintay niyang baka may makitang posibilidad na buhay ito.
Maging sina Magnus ay hindi rin nawalan ng pag-asa at hindi sumuko, pero nang makita nila ang eksaktong bangkay na sunog na sunog, they knew that it was Peruvian. Suot kasi nito ang singsing nila ni Romary that time. Ang tanging bagay na nakita nila sa pangyayari. 

Naubos na yata ang lahat ng luha niya at wala na yatang natira kung 'di pait sa puso. She feel like her heart is in so much agony but she have no more tears to shed. Ubos na lahat.
Ubos na yata ang lahat lahat sa kaniya. 

Everything is waiting for her. Sa ikalawang pagkakataon, magiging balo na naman siya dahil sa pagkawala ni Peruvian. She took a
deep breath and touch her ring finger kung saan nandoon ang kaniyang wedding ring. Hindi niya ito kayang hubarin sa huling pagkakataon. Iyon na lang ang mayroon sa kaniya. Ang singsing ng kanilang pagmamahalan. 

"I don't think I can let go all of these," lihim na tugon niya sa pinag-iisip.
Hinarap niya si Magnus at ngumiti sa kanya. 

"Magnus, I will stay here. I don't want to see Peruvian go. Hindi ko 'ata kaya."

Pilit niyang inayos ang postura niya habang tinitigan siya nito. Mariin na niyang hinawakan ang kamay ni Romary at nilagay ang isang maliit na puting kahon sa palad ko.

"I know, Romary. I know it's hard. Ganyan din ang naramdaman ko ng mawala ang uncle ko. I hate the world. I hate everything because I can't let go of him," buntonghininga pa nito kay Romary. 

"Just take your time... everything will heal in time. Hindi naman dapat minamadali ang paghilom ng sugat. Your tough and you have a life to guide now, Ina ka na. Alalahanin mo ang anak ninyo ni Peruvian. She needs a mother, she needs you." Sambit pa ni Magnus sa kaniya. 

"Isa 'yan sa mga naiwan ni Peruvian. And I believe it belongs to you," sabay yakap nito sa kaniya. Pinikit niya na lang ang mga mata niya at pinakiramdaman ang malakas na pintig ng puso niya. She promise not to cry today, not on his funeral day. She want to keep her tears for herself at ayaw niyang umiyak sa araw na 'to."

"Are you going to be okay here?" nag-alala ang boses ni Magnus. 

"Yes, I will," pilit na ngiti pa niya. 

"Okay," sabay buntonghininga ni Magnus. 

Tiningnan niya lang ang likod nito hanggang sa makalabas na ito. Napako ang tingin niya sa
nakasaradong pinto ng kwarto, blanko ang pag-iisip niya at wala na siyang maisip na iba pa. Everything is just plain, white and black...everything is empty. There's no reason to put those smiles again. Mas masakit pala sa ikalawang pagkakataon. Mas masakit pala ang mawalan ng minamahal, ang pagmamahal kung saan naramdaman niyang pwede pala siyang maging masaya. 

Humakbang siya patungo sa binta para masilayan ang pag-alis nila nina Vanna. Kitang-kita pa niya ang pagpasok ng mga ito sa sasakyan, aalis na sila. Sinunod niya nang tingin ang sasakyan hanggang sa
mawala ito sa paningin niya. 

Makulimlim ang langit at 'di nagtagal ay bumuhos ang malakas na ulan. She feel so much empty inside and the sound of the rain
makes it more lonelier inside her. Mariin niyang binuksan ang maliit na box na binigay ni Magnus kanina. Namuo agad ang luha niya sa gilid ng mga mata niya.