Yosuna Bulanmış Karalar

XXXVIII

Yorum bırakmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen okuyan okutturan herkese teşekkür ederim <3

Sonunda eve yaklaştığımda arabada beni bekleyen Zeynep ve Görkem dışarı çıkmış ve yine karşımda dikilmişlerdi kollarımı önümde kavuşturarak "Ne sadece biraz geciktim" dememle Zeynep sıkıntıyla "Anlamıyorsun değil mi Hesna senin başında sadece Aclan belası yok onu sevmeyen düşmanları bile senin pesinde olabilirler ya sana bir şey olsa ne yaparız biz o zaman" dediklerinde bir nevi haklıydı onunla olan konuşmaları bilseler sanırım her neyse "Haklısınız ama sizde beni anlayın benim kimseden korkum yok o eski Hesna yok bakma bana öyle Görkem" dememle "Efken komiser geliyormuş derdini ona anlat Hesna olur mu benden bu kadar" diyerek arabaya geçmesiyle bana gerçekten sinirlendiğini anlamıştım Zeynep'e bakarak "Sende mi sinirlisin bana" omuz silkerek "Senin kararların ama sana bir şey olursa bizde yanarız Hesna en iyisi abin gelince onunla bir konuş. Sen ne istiyorsun bir karar ver" bir şey dememe izin vermeden "iyi geceler" diyerek o da arabaya bindiğinde "iyi geceler" diye mırıldandım ve evime girdim.

Odama geçmiş yatağıma uzanmıştım artık herkesin beni korumaya çalışması boğuluyor gibi hissettiriyordu ve bunu söylesem yine anlamayacaklarını biliyordum keşke hayatimin 1 ay öncesine döne bilseydim belki her şeyi değiştirir ve bu noktaya gelmezdim. Duş alsam iyi olurdu banyoya geçerek aynanın karşısında durdum saçlarım belime kadar uzamıştı ama artık onlar bile bana yük oluyormuş gibi hissediyordum elimi saclarımda gezdirirken hissettiğim duygu neydi neden aklıma onun bakışları geliyordu o yani Aclan sacımı okşadığında hissettiğim duygular peki ya o son dans da sanki normal tanışan iki insan gibi hissetmiştim ve sanırım iyi hissettirmişti. Onun kötü olduğuna inanmak istemiyordu bir yanım diğer yanımsa intikam arzusuyla doluyordu Ailemi o değil ailesinden biri öldürmüş olsa bile belki o da en başından her şeyi biliyordu. Makası elime alarak saçlarımın ucundan bir kısmı kesmiştim daha hafiflemiş hissediyordum ve bundan pişman değildim zaten çok kesmemiştim annem bana saçlarıma hiçbir zaman kimse için kıymamam gerektiğini söylemişti. Küçükken onu pek anlamasam da artık anlıyordum canım annem keşke yaşasaydın seni çok özledim yokluğuna alışamıyordum ne kadar büyüsem de hiçbir zaman geçmeyeceğini biliyordum en son duşa girdim belki biraz olsun düşüncelerim susardı.

Bursa/Gölyazı 27. Mayıs

Duyduğum kapı tıklatılma sesiyle gözlerimi açarak rüya görmediğime emin oldum ses kesilmemişti yoksa gelen heyecanla yerimden kalkarak kapıya koştum. Kapıyı bir hışımla açtığımda karşımda gördüğüm abimle boynuna atlayarak sarıldım "Seni çok özlemişim Kraliçem" demesiyle "Bende abim hem de çok içeri gecelim mi" diye sormamla geri çekildi sırt çantasıyla birlikte içeri girdiğinde şaşırmıştım kapıyı kapatarak "Abi sen 1 günlüğüne gelmedin mi bu çanta ne" diye sormamla kendini koltuğa atarak oturdu "Ev güzelmiş bir sorun yok değil mi" diye sormasıyla sorumu görmezden gelmi olmasını boş verdim ve yanına geçerek oturdum "Seninle konuşmam gerekiyor ama önce yemek yiyelim ne dersin" yüzündeki sıcak tebessümle "Kurt gibi açım zaten birlikte yapalım" diyerek ayaklandığında gülerek "iyi ki geldin Abim" dememle yanağımdan tutarak "Sen benim kardeşimsin tek tanemsin tabi ki geleceğim çok geç bile kaldım özür dilerim" dedikleriyle "Orada keyfi kalmıyorsun ya o da benim için hadi gel acıktım ben" arkamı dönmemle onun "Aclan senin peşini bıraktığını duyurmuş içeri sızdırdığımız kişi haber getirdi ciddiymiş sanırım aramayı bırakmış seni" dedikleri bende bir his uyandırmamıştı "Sonra konuşalım abi" diyerek mutfağa geçtim bu tepkiyi beklemediği açıktı.