Geçmişinden kaçmaya çalışan dünyaca ünlü efsanevi boksör Derin, İtalya'nın meşhur mafya lideriyle karşılaşırsa ne mi olur?
***
Bir adım daha yaklaştı ve eliyle telefonuma uzanıp aramayı kapattı. Sol elinin üzerinde küçük bir haç dövmesi, parmakların...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🤍
Evet, bu doğruydu. Günlerdir Sezar'la aramızdaki mesafeyi korumuştum. Hayatında bir kadın olduğunu düşünmüştüm çünkü. Neye dayanarak mı? Elbette beni ağırladığı odadaki bir gardrop dolusu kadın kıyafetine...
Üzerime abanıp cevap bekleyen gözlerle beni süzen Sezar'ı iki ellerimle göğsüne bastırarak ittim.
"Yok daha neler?" diyerek gergin bir şekilde sırıtıp gözlerimi devirdim.
"Pekala, madem öyle." diyerek üzerimden çekilip nihayet sürücü koltuğuna geçti.
Arabayı çalıştıracağı sırada siyah takım elbiseli birisi birkaç kere onun tarafındaki camı tıkladı.
"Patron, benden istediğiniz şeyi getirdim." dedi. Bu ses... Bardaki garson Lorenzo'dan başkasına ait olamazdı.
Karanlıkta onun Sezar'a ne verdiğini net görememiştim.
"Lorenzo? Senin burda ne işin var?" diye şaşkınlıkla sorduğumda tebessüm ederek, "Sadece barda çalışmıyorum." diye cevap verdi gözleriyle Sezar'ı işaret ederek. Anlaşılan Lorenzo sandığım gibi sıradan bir garson değildi. Sezar'ın adamlarından biri olmalıydı.
Tekrar Sezar'a baktığımda donuk suratıyla öylece beni izliyordu. Onun sorunu neydi bilmiyorum. Bir sıcak bir soğuk yapıyordu adeta.
"Patron, başka bir isteğiniz yoksa ben gideyim." derken Lorenzo, ona git manasında elini geriye doğru salladı Sezar.
Lorenzo gittiğinde kaşlarımı çatarak ona bu dengesizliğinin hesabını sormaya başladım. "Allah aşkına Sezar, senin sorunun ne? Bir bakıyorum bana karşı çok iyisin ama bir de bakıyorum çok soğuksun, beni üşütecek kadar."
Umursamaz bir surat takındı. Bu halleri beni öfkelendirmeye yetip artıyordu.
Gözlerimi yumup açtım ve derin bir nefes aldım. "Bu surat ne şimdi? Beni deli ediyorsun?"
Nihayet konuşmaya başladı. Ağlamalı mı yoksa gülmeli miydim bilmiyordum.
"Beni neden bu çok kadar önemseyesin ki?" diye sordu.
Bu soruyu gerçekten sorduğuna inanamıyordum. Onunla aramızda olan durumun ne olduğunu söyleyemesem de orada bir yerlerde bir şeyler olduğunu biliyordum. Beraber onca yaşadığımız, atlattığımız ve başardığımız şeye rağmen bana bu soruyu sormuş olması bardağı taşıran son noktaydı.
Öfkeme yenik düşerek sesimi yükselttim. Evet, öfkem bu raddedeyken gözüm hiçbir şeyi görmez, mantıklı düşünemezdim.
"Bana bunu yapamazsın Sezar! Hem yaralarımı sarıp hem de canımı yakamazsın! Yanımda olduğunu söyleyip aynı zamanda orada yokmuşsun gibi yapamazsın! Gözlerini benden ayırmayıp sonrasında görmezden gelemezsin!"
