Geçmişinden kaçmaya çalışan dünyaca ünlü efsanevi boksör Derin, İtalya'nın meşhur mafya lideriyle karşılaşırsa ne mi olur?
***
Bir adım daha yaklaştı ve eliyle telefonuma uzanıp aramayı kapattı. Sol elinin üzerinde küçük bir haç dövmesi, parmakların...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🤍
Saatlerdir Matteo'nun gösterdiği fotoğraf albümüne bakıyordum. Annem oğluyla ne kadar mutlu görünüyordu, bir kızı olduğunu unutmuşa benziyordu. Orada ben yoktum... Bu aileye ben dahil değildim. Hiçbir zaman da olmayacaktım. Kardeşim hiç susmadan anne ve babasıyla dünya turunda çekildiği fotoğrafları anlatıp duruyordu. Tıpkı şu an onları izlediğim gibi, hep bir izleyici olarak kalacaktım, bu ailede...
Elimdeki içkiyi tek dikişte bitirdikten sonra Carlo bilmem kaçıncı kadehimi tekrar doldurmaya yeltendi. "Bu kadar... Yeter." diyerek bardağı masaya vurdum. Hafiften sarhoş olmaya başlamıştım. Sarhoşken kimsenin canını yakmak istemiyordum. Salondan çıkıp çıkışa doğru yürümeye başladım. Matteo peşimden koştu. Belki de bir kardeşe sahip olabilme düşüncesi fazla iyi hissettirmişti, kan bağı hiçbir şey hissettirmese de.
"Abla, bu kadar erkenden nereye gidiyorsun? Bir sorun mu var?" Cevap vermeden çıkışa doğru yürümeye devam ettim. "Abla bir şey söylesene!"
Çok geçmeden Carlo da yanımıza gelip, "Sarhoşsun, bu halde gidemezsin, seni bırakmama izin ver Derin." dedi.
"Gerek yok." diyerek elimin tersini salladım. Bir an önce bir daha gelmemek üzere defolup gitmem gerekiyordu bu kahrolası villadan. Onların mutlu aile tablosunda ben sadece küçük bir çiziktim. Anlamıştım.
Villadan çıktığımda, annemin ve Roberto'nun seslerini duydum. "Derin!"
Arkamı onlara dönmeden durdum."Bir şey mi oldu kızım, nereye gidiyorsun?" diye sordu Roberto. Derince nefes verip söylediği kızım kelimesini göz ardı ederek elimi alnıma götürdüm. Bana kızım diye hitap etmesine dayanamıyordum.
Sabırla,"Geç oldu Roberto amca... Gitmem gerek." dedim. İnanın ona neden amca dediğimi ben bile bilmiyordum, tıpkı anneme anne dediğim gibi. Kahrolası herif...
"Bu gece burada kalabilirsin." dedi.
"Evet, senin için çoktan bir oda ayaraladık, hatta Roberto amcan bizimle burada yaşayabileceğini düşünüyordu." dedi annem araya girerek.
"Evet abla, lütfen. Bizimle kal." diye ısrar etmeye başladı Matteo.
Artık duygularımı yönetemiyordum. Öfke doluydum. Herkesten öyle nefret ediyordum ki. Yumruklarımı sıktım. Her şey ne kadar da kolaydı onlar için.
Matteo kolumdan tutup çekiştirmeye başladı. "Abla gel lütfen. Sarhoşsun, bu şekilde nasıl gideceksin? Hem daha sana bozuk para koleksiyonumu göstermedim."
