Tehlikeli Aşkım【Tamamlandı】

5. Bölüm: Fake Değil Gerçek ~ 🤦🏻

🎵NP:Wait ~NF🎵

Ne mi yapacaktım? Elbette kaçacaktım buradan. O sinir bozucu herifin sinir bozucu malikanesinde daha fazla kalamazdım.

Buraya gelirken sadece bir kat merdiven çıkmıştık. Daha doğrusu o beni çıkartmıştı. Yani 2. katta olmalıydım. Hemen odanın penceresinden malikanenin devasa bahçesini kontrol ettim. O kadar çok koruma vardı ki saymaya üşeniyordum. Neyse ki hava henüz tamamen aydınlanmamıştı. Bir an önce harekete geçmeliydim.

Kapıyı hafifçe aralayıp koridora göz attım. Etrafta kimsenin olmadığını görünce doğruca merdivenlere koştum. Merdivenlerden inerken çok fazla gürültü çıkardığımı anladığımda çok geç kalmış olabilirdim ama bilirsiniz, zararın neresinden dönerseniz kardır. Daha az gürültülü olmaya çalışarak zemin kata indim.

Zemin katta gördüklerim karşısında kendi kendime Türkçe mırıldanmaya başladım.

"Ben de neden etrafta kimse yok diyordum."

"Çok zeki olduğunu düşünüyorsun, değil mi?"

"Ama hayır, yanılıyorsun."

Sinir bozucu herifin kahrolası adamları zemin katta nöbet tutuyordu. İçlerinden birinin merdivenlere doğru gelmeye başladığını gördüm. Çok sesli fısıldamış olamazdım, değil mi?

Panikle korkuluktan aşağı atladım. Bodrum katında olmalıydım. Gördüğüm ilk odanın kapısını açıp hızlıca içine girdim.

İçinde birkaç dakika gizlendiğim bu oda, temizlik odası gibi bir yere benziyordu. Hava aydınlanıyordu. Farkettirmeden kaçmak imkansızlaşmaya başlamıştı. Elbette her birini alt ederek de kaçabilirdim ama bu biraz zaman alırdı ki biliyorsunuz, şu anda derse yetişmek için zamanla yarışıyordum.

Karşımda duran kıyafet dolabına baktığımda ne yapmam gerektiğini anlamıştım. Doğruca dolabı açıp içinden bir temizlikçi kıyafeti aldım. Üzerim sırılsıklamdı. Kılık değiştirip kaçmaktan daha iyi bir fikir olamazdı.

Üzerimi değiştirip kıyafetlerimi bir temizlik çantasına yerleştirdim sonra pencereyi açıp gizlice camdan dışarı atladım.

Elimde çanta, başımdaki şapkayı biraz daha aşağı indirerek çıkışa doğru yürüdüm. Korumlalar bana bakmıyordu bile.

Kapıda nöbet tutanlardan birisi sorana kadar her şey iyi gidiyordu.

"Bu kadar erkenden mi geldin ve gidiyorsun?"

Şimdi ne halt edeceksin bakalım Derincim.

Bişeyler bulmam lazım.

Ben ne diyeceğimi düşünürken koruma sorduğu soruya kendisi cevap verdi.

"Ha, sen patronun bugün mutfak temizliği için çağırdığı hizmetçi olmalısın."

Ona ayak uydurup, "Evet. Mutfak temizlendi." dedim büyük bir özgüvenle.

Bahçesini onca korumayla doldururken keşke zeka testi de yaptırsaydı.

Gülmemek için kendimi zor tutuyorken açılan kapıdan elimi kolumu sallayarak dışarı çıktım. Biraz yürüdükten sonra hızlı adımlarla koşmaya başladım. Aptal olabilirlerdi ama eninde sonunda kaçtığımı anlayacaklardı. Ve beni yakalamalarına izin vermeyecektim. Hem, isteseler de yakalayamazlardı zaten.