Geçmişinden kaçmaya çalışan dünyaca ünlü efsanevi boksör Derin, İtalya'nın meşhur mafya lideriyle karşılaşırsa ne mi olur?
***
Bir adım daha yaklaştı ve eliyle telefonuma uzanıp aramayı kapattı. Sol elinin üzerinde küçük bir haç dövmesi, parmakların...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🤍
Umursamıyor gibi görünsem de annemi düşünmeden uyuduğum tek bir gece yoktu. İstesem de istemsem de o benim annemdi çünkü. Hep düşünürüm, eğer annem yanımda olsaydı her şey daha farklı olur muydu... Beni şimdiye kadar hiç merak etmiş miydi... Neye benzediğimi biliyor muydu diye.
"Alev?"
Hayatım boyunca nefret ettiğim o isim çıkmıştı dudaklarının arasından. Annem neye benzediğimi bilmese de kendi koyduğu ismi hatırlıyordu en azından.
Titreyen ellerini yüzüne götürdü. Gözlerini kocaman açmış bana bakıyordu. Tane tane çıktı kelimeler ağzından. "Alev... Bana benziyorsun..."
"Sana benzeyen hiçbir yanım yok benim!"
Hayalkırıklığı ve öfke içindeydim; bunca yıl neden arayıp sormadığının hesabını sormam gerekiyordu ona. Şimdiye kadar onunla bir gün karşılaşırsam ne diyeceğimi düşünüp durmuştum. O kadar çok şey vardı ki söylemek istediğim ama şimdi hiçbiri çıkmıyordu ağzımdan.
Yumruğumu sıkıp ağlamaya başladım. Sezar koşarak yanıma geldi ve kollarımdan tutup beni sakinleştirmeye çalıştı. Etrafımızdakilerse neler olduğunu anlayamamış şok içinde bizi izliyordu. Sezar'ı sahneden sertçe iterek kendimden uzaklaştırdım. Çılgına dönmüştüm. Ellerimi saçlarıma geçirip deli gibi dişlerimi sıktım; onu, Ahu Karayel'i bugün, burada, bu şekilde göreceğimi hiç düşünmemiştim. Tabii artık bir holding sahibiyle evli olduğu için herkes ona başkanın karısı, Bayan Rossi diye hitap ediyordu.
Annem sahneye, bana doğru yürümeye başladı. Ellerimi öne uzatıp başımı iki yana salladım. "Hayır, yaklaşma! Dokunma bana!" Birkaç adım geriye gitsem de kollarımdan tuttuğu gibi bana sarıldı. Saçlarımı okşamaya başladı. Annem çiçek gibi kokuyordu.
Ellerimle onu ne kadar ittirmeye çalışsam da sımsıkı sarılmış, kollarının arasından bırakmıyordu beni. "Benim güzel kızım. Özür dilerim... B-ben... Özür dilerim." diyerek ağlamaya başladı.
"Seni asla affetmeyeceğim. Duyuyor musun beni? Kızım deme bana! Sen kızını 22 yıl önce kaybettin."
Hıçkırıklara boğularak, "B-bir hataydı. Doğru olduğunu sandığım bir hata yaptım kızım. Affet beni." dedi.
Onu sertçe ittirince birkaç adım geriye sendeledi. Bana doğru tekrar adım atmaya çalışırken bir elimi öne uzattım. "Sakın! Sakın yaklaşma bana!"
