His Midsummer Lies (Love Boundaries #3)- COMPLETED

Epilogue (Part 3)

I can't move.

I can't remember everything... Suddenly darkness filled my eyes. Pakiramdam ko nawawala ako. Pakiramdam ko ang bigat-bigat ng katawan ko.

I can hear sobs.

What the fuck is happening? What happened to me?

I slowly opened my eyes. Ang kaunting ilaw na nagpapasakit sa mga mata ko ang una kong nakita. Even my eyes, parang nahihirapan pa akong ibuka iyon. Parang ang tagal kong natulog. All of them—para silang tangang nakatingin sa akin. Punong-puno ng awa ang mga mata nila. I was confused. Someone held my hand... and whispered my name.

"Anak..."

That's Mommy.

Nandito rin si Daddy.

"Thanks, God..." Pinatong ni Mommy ang ulo niya sa noo ko. I can smell her scent—pinaghalong amoy ng mamahaling pabango at amoy ng hospital. Matagal bago ko napagtantong naaksidente ako.

At pakiramdam ko may kulang.

Sinabi nila sa akin lahat. At pakiramdam ko para akong namatay sa sinabi nila. Natulala ako. Nanlamig. Ni hindi ko magawang tingnan ang hita ko. It was a horror for me to accept all those words... they need to do the operation.

At sinampal nga ako ng katotohanang may nangyari sa akin. Tuluyan akong natakot sa sariling paa. I can't even look at myself in front of the mirror... I regret it.

I saw her. Wala akong maintindihan.

It was a blank space of my life.

No words.

Blank and black. This is the worst incident of my life. I am full of agony. I just wanted to get lost.

Nagkakagulo na ang lahat pero nakita ko ang awa at kapayapaan sa mga mata niya. At imbes na aluin ako no'n, mas lalo lang akong sinampal ng katotohanang may kulang nga sa akin. I can't fucking dance anymore! I didn't make it until graduation. I missed the LEABE. Ni wala akong memories sa review center. My grades were fucked up. I don't think I can do this anymore.

Fuck!

Bakit hindi na lang ako natuluyan?

"Quen..."

Ni hindi ko siya matingnan. Ni hindi ko magawang maging masaya sa graduation niya. Paano ko sasabihin na masaya ako kahit hindi naman? Na dapat kasama niya ako... na dapat graduate rin ako. At higit sa lahat, bakit pa siya nandito? Hindi niya ba naiintindihan ang nangyari sa akin? Hindi niya na ako magiging partner! Makakasayaw pa ba ako sa kalagayan ko?! This is so fucking unfair!

I gritted my teeth. I wanted to burst out; I did... but it wasn't enough. The rage that piled up, mas gusto kong magalit at maghinayang sa buhay. I'm alive physically but mentally—I'm preparing to my parade of death.

"I don't need you here," I said. The fucking demon inside my head wanted to complain... to ask if naaawa lang siya sa akin. Na baka obligated lang siya na manatili dahil may utang siya sa akin. But I pushed her away... that's enough—ayoko na siyang saktan.

I don't want to torture her with my lies.

Makikinig naman 'to sa akin. Hindi niya ugaling namimilit.

Umaalis siya nang hindi ko siya tinatapunan ng tingin. That's the least I can do. She was hurt and I can see it with her eyes...at hindi ko kailangan makita 'yon because it will hurt me more. Ash... God—she deserves someone na hindi magiging pabigat sa buhay niya. Someone who can make her free.

"Kumain ka na. Dinalhan kita ng paborito mong pastil."

Fuck her. Kumalat ang kaba sa didbib ko. What is it? Tinatakasan ko 'to pero bakit parang ngayon, ang hirap ng labanan? Effect ba 'to ng iniinom ko? O sadyang tuluyan na akong nasisiraan ng ulo? Am I sick?