𝑴𝒂𝒌𝒆 𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒕𝒆 𝒚𝒐𝒖

{1}

Λοιπόν... από μικρή και όταν οι γονείς μου ήταν εν ζωή κυρίως, άκουγα στο σχολείο διάφορα του τύπου "Η ομορφιά της ψυχής σου είναι το παν!" "Δεν πρέπει να αφήνεις τους φίλους σου. Δεν πρέπει να τους προδώσεις" "Να φοράς ότι σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα" "Η ζωή είναι όμορφη" και διάφορα άλλα τέτοια.

Τα πίστευα λοιπόν σαν μικρό και αθώο παιδί που ήμουν τότε.

Μετά όμως από τον θάνατο των γονιών μου.... μεγάλωσα απότομα και κατάλαβα πως αυτά που άκουγα τόσα χρόνια δεν ήταν τίποτα παρά ένα ψέμα.

Οι φίλοι μου με ταπείνωσαν. Με άφησαν.

Δεχόμουν πολύ κοροϊδία για το σώμα μου και γενικά την εμφάνιση μου.

Στο γυμνάσιο πέρασα δύσκολα.

Με "έσωσε" όμως η Νικολία... εκείνη η κοπέλα που ακόμα δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως λόγο του παρελθόντος μου ενώ εκείνη μου έχει ανοίξει την καρδιά της.

Εκείνη μου έδωσε θάρρος.

Τότε ήταν που αποφάσισα να γίνω πιο δυναμική και να αλλάξω, από όλες τις απόψεις.

Γράφτηκα ενόργανη και πυγμαχία.

Το σώμα μου άλλαξε προς το καλύτερο.

Πολλά από τα σπυράκια του προσώπου μου, που ήταν κυρίως εκεινης την ηλικίας, έφυγαν.

Έμαθα να κάνω ένα απλό, καθημερινό μακιγιάζ και με τον καιρό, όχι μόνο ένιωθα καλύτερα με εμένα, αλλά δεχόμουν και καλές κριτικές από άτομα του σχολείου μου.

Αυτό δεν σήμαινε όμως ότι περνούσα ζωή και κότα.

Γιατί ας πούμε με φώναζαν χοντρή μόνο και μόνο επειδή φόραγα φαρδιά ρούχα?

Μόνο αυτό είχα ακούσει από τους ανθρώπους του παρελθόντος μου: "Να φοράς ότι σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα". Σοφή κουβέντα, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι εγώ ένιωθα όμορφα με φαρδιά ρούχα.

Να που αυτό δεν ήταν και τόσο θετικό για εμένα..

Τέλος πάντων, πλέον έχω απλά συνηθίσει να μην φοράω μόνο φαρδιά αλλά και στενά ρούχα που μπορούν να αναδεικνύουν το σώμα μου.

Κάθε φορά που πήγαινα στην πυγμαχία έβγαζα όλο το άχτι μου από όλη την ζωή μου.

Υπήρξαν μέρες που πήγα απλά εκεί, ξεκίνησα να βαράω τον σάκο με γυμνά χέρια και ξεκίνησα έτσι να γεμίζω πληγές.

Στον χώρο της πυγμαχίας, μου άρεσε να αγωνίζομαι με τον Ιάσωνα. Είναι άξιος αντίπαλος, καλός φίλος του αδερφού μου αλλά ανάμεσα μας υπάρχει μία έχθρα. Δεν με χωνεύει και δεν τον χωνεύω ούτε εγώ πολύ. Αλλά στην πυγμαχία, είναι άξιος αντίπαλος και αυτό έχω να το λέω.