𝑴𝒂𝒌𝒆 𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒕𝒆 𝒚𝒐𝒖

{11}

Το επόμενο πρωί ξύπνησα ενοχλημένη από το άπλετο φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα.

Περιεργάστηκα για λίγο τον χώρο γύρω μου και έπειτα απο κάποια δεύτερα, που ξύπνησε ο εγκέφαλος μου, θυμήθηκα ότι βρίσκομαι στο νοσοκομείο.

Ξεφύσιξα από αγανάκτηση καθώς ήξερα πως σήμερα δεν επιτρεπόταν να έρθει κάποιος να με επισκεφθεί. Οπότε θα πέρναγα την ημέρα μόνη μου χωρίς να κάνω τίποτα.

Ξεφύσιξα για ακόμα μία φορά και προσπάθησα να ανακαθίσω.

Όταν τα ψιλοκατάφερα έκανα έναν μορφασμό από τον πόνο που ένιωθα σε όλο μου το σώμα και όχι μόνο στο πόδι μου.

Γαμώ, τι σκατά? Πιάστηκα?

Μάλλον αυτό έγινε.

Έπεσα ξανά στο κρεβάτι μου κοιτώντας το ταβάνι.

Δεν σκεφτόμουν, απλά κοιτούσα το ταβάνι χωρίς να κάνω, λέω ή σκέφτομαι τίποτα.

Μετά από λίγα λεπτά ησυχίας μπήκε στο δωμάτιο ένας από τους γιατρούς.

Τους πάντες έχω μάθει εδώ μέσα πλέον.

"Καλημέρα σας δεσποινίς"

Μου λέει χαμογελαστός.

"Καλημέρα και σε εσάς γιατρέ"

Του λέω ευγενικά.

"Πως αισθάνεστε σήμερα?"

"Ε...καλά σχετικά, μόνο το πόδι μου πονάει εάν κάνω γενικά κάποια απότομη κίνηση και παίζει να πιάστηκα κι όλας"

"Καταλαβαίνω, υπομονή όμως. Αύριο θα πάρετε εξιτήριο"

"Χαίρομαι"

"Λοιπόν, ήρθα να σας ενοιμερώσω πως πριν βγει το εξιτήριο σας θα πρέπει να κάνουμε κάποιες ακόμη εξετάσεις έτσι ώστε να ήμαστε σίγουροι ότι μπορείτε να βγείτε"

"Και δεν μου κάνετε βρε γιατρέ μου"

Λέω και ανασηκώνω τους ώμους μου.

[…]

Οι εξετάσεις πλέον τελείωσαν και μου είπαν πως είμαι μιά χαρά, οπότε αύριο φεύγω από εδώ.

Τώρα είναι τέσσερις το απόγευμα και σκέφτομαι ότι υπό άλλες συνθήκες και μιας και είναι Παρασκευή θα ετοιμαζόμουν με την Νικολία για να βγούμε.

Πάνε αυτά τώρα για ένα μήνα..

Γαμώτο τι κακό με βρήκε.

Τώρα, κάθομαι ακόμα στο κρεβάτι και δεν έχω τι κάνω.