𝑴𝒂𝒌𝒆 𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒕𝒆 𝒚𝒐𝒖

{51}

Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου μέχρι που συνήθισα το φως του δωματίου.

Αναγνώρισα το δωμάτιο του Ιάσωνα μετά από κάποια λεπτά.

Ξεκίνησαν να ξεπηδούν τα πρόσφατα γεγονότα κα μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα.

Έτριψα το πρόσωπό μου και ανακάθισα την ώρα που η πόρτα του δωματίου άνοιξε.

Το κεφάλι του Ιάσωνα ξεπρόβαλε και όταν είδε πως ξύπνησα μπήκε στο δωμάτιο και ήρθε και κάθισε και αυτός στο κρεβάτι.

"Είσαι καλύτερα? Και αυτή την φορά θέλω την αλήθεια"

Είπε και με κοιτούσε σοβαρά.

Έγνεψα προσπαθώντας να χαμογελάσω.

"Ναι, ναι. Είμαι καλά τώρα"

"Τι έπαθες το απόγευμα?"

Ρώτησε.

"Κάτσε μία. Τι ώρα είναι?"

"9 το βράδυ"

Είπε και γούρλωσα τα μάτια μου.

"Ηρέμησε Άννα. Κάναμε εμείς τις απαραίτητες δουλειές, δεν χρειάζεται να αγχωθείς και για αυτό. Πες μου τώρα τι έπαθες"

"Δεν.. Δε θέλω να μιλήσω για αυτό τώρα Ιάσωνα... Ειλικρινά, θα σου πω κάποια άλλη φορά"

Του είπα.

Έσφιξε τα χείλη του και έγνεψε.

"Εντάξει. Δε θα σε πιέσω"

Είπε γλυκά και μου έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου.

"Ευχαριστώ"

Ψιθύρισα.

"Για πιο πράγμα?"

"Που.. ξέρεις, που είσαι μαζί μου και με ακούς και-

"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς για αυτή γλυκιά μου. Κάθε σωστό αγόρι πρέπει να είναι δίπλα στην κοπέλα του"

Είπε και χαμογέλασα.

Ανταπέδωσε το χαμόγελο και μου έκανε νόημα να σηκωθώ.

Αφού σηκωθήκαμε βγήκαμε από το δωμάτιο και πήγαμε στο σαλόνι όπου και είδαμε τους υπόλοιπους.

"Άννα?! Είσαι καλά?"

Είπε ο αδερφός μου ενώ σηκώθηκε ανήσυχος από τον καναπέ.

"Ναι, ναι. Είμαι καλά"

Του είπα και εκείνος κάθισε όταν κάθισα και εγώ.

"Λοιπόν... Τι έπαθες ξαφνικά?"

Ρώτησε η Νικολία που ήρθε και πέρασε σημπονετικά το χέρι της γύρω από τους ώμους μου.