𝑴𝒂𝒌𝒆 𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒕𝒆 𝒚𝒐𝒖

{12}

Ένας μήνας αργότερα

Επιτέλους, μετά από έναν ολόκληρο μήνα έβγαλα τον γύψο!

Δεν το πιστεύω ότι περπατάω ξανά!

Ο γιατρός μου είπε να μην κάνω απότομες κινήσεις ακόμα και με ενημέρωσε πως θα ήταν καλό να ξεκινήσω και πάλι την πυγμαχία σε 2 εβδομάδες περίπου για να μην έχουμε κανένα ανεπιθύμητο ατύχημα.

Θα τον ακούσω γιατί δεν θέλω με τίποτα να ξανά περπατάω με πατερίτσες.

"Εε, Άννα! Φτάσαμε, θα κατέβεις??"

Είπε ο αδερφός μου σκουντόντας μου και έτσι ξύπνησα απο τις σκέψεις μου.

"Α, ναι ναι, βέβαια. Συγνώμη απλά αφαιρέθηκα λίγο"

"Εντάξει, δεν πειράζει μικρή"

Είπε και βγήκε πρώτος από το αμάξι.

Πήρα μιά βαθιά ανάσα και βγήκα και εγώ.

Wow, είναι λες και έχω να πατήσω κάτω αιώνες.

Χαμογέλασα μόνη μου και ακολούθησα τον Νίκο για να μπούμε στο σπίτι.

"Λοιπόν Άννα, σε λίγο θα έρθουν τα παιδιά από εδώ για να κάτσουμε και να δούμε καμιά ταινία το βράδυ"

"Νίκο, είναι Τρίτη. Αύριο έχουμε σχολείο, δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε"

"Σιγά βρε Άννα τώρααα, και αν χάσουμε την πρώτη ώρα τι θα πάθουμε?"

"ΝΙΚΟ! Έχετε ήδη ένα σορό απουσίες! Εγώ νταξ, τις δικαιολόγησα αλλά ας πούμε ο Ιάσωνας? ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ 10% ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ! Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω"

Είπα ανασηκώνωντας τους ώμους μου και έφυγα για να πάω στο δωμάτιο μου.

Μπήκα μέσα και πήρα την τσάντα μου από το πάτωμα. Βγήκα έξω από το δωμάτιο μου και κατέβηκα στον κάτω όροφο που πάω και διαβάζω.

Μπήκα εκεί μέσα και κλείδωσα την πόρτα.

Πήρα στο τραπεζάκι και έκατσα σε μιά πολυθρόνα.

Άνοιξα την τσάντα μου, κοίταξα το πρόγραμμα και έβγαλα υα βιβλία που έπρεπε και ξεκίνησα να κοιτάζω τι έχω για αύριο.

[…]

Οι ώρες που διαβάζω έχουν ξεπεράσει τις 3ης και έχω έχω που παιδεύομαι σε μία τελευταία άσκηση μαθηματικών μισή ώρα.