Η Άννα.
Η κοπέλα που δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε σωστά από κανέναν.
Αυτή που το παίζει σκληρή και δεν ζητάει βοήθεια από κανέναν.
Τι θα γίνει όταν γίνει επιτέλους μέλος μιας μεγάλης παρέας?
Τι θα γίνει όταν μάθει ποιος είναι ο άγνωστος που της στέ...
"Άννα Ανδρεάδου, ξυπνήστε μην σας πάρει και σας σηκώσει!"
Άκουσα τον αδερφό μου να φωνάζει και σηκώθηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι μου.
"Μαλάκα πας με τα καλά σου?! Να πάθω καμιά συγκοπή θεεες!? Ωραίος τρόπος να ξυπνάς την αδερφή σου ρε!"
Του είπα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου ενώ εκείνος ξεκίνησε να γελάει.
Να οκ μαλακιστίρι...
"Ναι καλά, για βγες από το δωμάτιο να ντυθώ τώρα"
Του είπα και τον έσπρωχνα για να βγει έξω ενώ αυτός είχε λιώσει από τα γέλια.
Όταν επιτέλους τον έβγαλα έξω, κλειδωσα και πήγα να δω τι θα φορέσω.
Μετά από λίγο κατέληξα σε αυτά ⬇️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Και αφού ντύθηκα, έφτιαξα τα μαλλιά μου σε ένα χαμηλό, άτσαλο κοτσάκι.
Έβαλα διαφανή μάσκαρα στις βλεφαρίδες μου και ένα διάφανο lip gloss καιιιιι, ήμουν έτοιμη.
Πήρα την τσάντα μου και βγήκα από το δωμάτιο αφού πρώτα το ξεκλείδωσα.
Πήγα στο δωμάτιο του Νίκου αλλά πρέπει να είχε φύγει γιατί και τα κλειδιά του αμαξιού του δεν ήταν επάνω στο γραφείο του, εκεί δηλαδή που τα έχει πάαααααντα.
Ανασήκωσα τους ώμους και ήρθε στο μυαλό μου η συζήτηση με τον λεχρίτη..εε sorry, Ιάσωνα εννοούσα, και έτσι αποφάσισα να πάω μιά μέρα σχολείο με την μηχανή μου.
Πήγα πάλι στο δωμάτιο μου, πήρα το κράνος και τα κλειδιά και πήγα στο γκαράζ.
Άνοιξα την γκαραζόπορτα και ανέβηκα βάζοντας το κράνος μου πάλι, μετά από καιρό, επάνω στην μηχανή μου.
Βγήκα από το γκαράζ και αφού έκλεισα πάλι την πόρτα ξεκίνησα για το σχολείο.
Όταν έφτασα πολλά βλέμματα έπεσαν πάνω μου.
Ουυ δημοσιότητα ξαφνικά...
Χαχαχα... Σκάσε.
Κατέβηκα ενώ έσβησα την μηχανή και εννοείται πήρα το κράνος μαζί.
