𝑴𝒂𝒌𝒆 𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒕𝒆 𝒚𝒐𝒖

{10}

Pov Ιάσωνα:

Οι μέρες πάνε και έρχονται και εγώ κάθομαι άγρυπνος έξω από την πόρτα του δωματίου όπου είναι εκείνη.

Είναι ήδη η πέμπτη μέρα και δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Έχω αρχίσει να φοβάμαι.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει.

Με έχουν φάει οι τύψεις όλες αυτές τις μέρες και η εμφάνιση μου λέει πολλά.

Έχω κάτι μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου που είναι ίσοι με την τρύπα του Όζοντος να πούμε. Τα μαλλιά μου Έχω κάτι αιώνες να τα χτενίσω οπότε είναι σε άθλια κατάσταση. Τα μάτια μου είναι κόκκινα λόγο του ότι δεν κοιμάμαι και δεν έχω βάλει τίποτα στο στόμα μου.

"Ιάσωνα?"

Άκουσα να μου λέει διστακτικά η Νικολία γύρισα προς το μέρος της.

Όλοι τους αυτές τις μέρες με παρακαλάνε να γυρίσω στο σπίτι μου και μου λένε ότι θα μείνουν αυτοί και ότι αν ξυπνήσει θα μου τηλεφωνήσουν, αλλά σιγά μην φύγω.

Θα μείνω όσο χρειαστεί.

"Έλα"

Της είπα ξερά.

Η φωνή ίσα που βγήκε από το στόμα μου.

"Σου... έφερα κάτι να φας από το κυλικείο. Δεν είναι καλό για την υγεία σου να κάθεσαι έτσι τόσες μέρες ψωρις να τρως"

Είπε και έκατσε δίπλα μου ενώ μου έσωσε ότι μου είχε πάρει.

Απλά ξεφύσιξα.

"Λες να γίνει καλά?"

Ρώτησα χωρίς να υπάρχει ίχνος θετικής ενέργειας και ελπίδας στην φωνή μου.

"Ναι, θα γίνει καλά. Η κολλητή μου είναι δυνατή. Δεν θα μας αφήσει έτσι, δεν θα την ξεφορτωθούμε εύκολα"

Είπε και μου χαμογέλασε στοργικά.

"Το ελπίζω.."

Εθοα τόσο σιγα ώστε αμφιβάλλω αν με άκουσε.

Τα λεπτά έγιναν ώρες και εγώ κάθομαι με την Νικολία χωρίς να λέμε τίποτα.

Ο Αχιλλέας, ο Νίκος και ο Διονύσης τώρα είναι σπίτια τους και ξεκουράζονται.

Έρχονται ξεχωριστά να δουν και τι κάνω εγώ αλλά να δουν και την Άννα.

"Δεν περίμενα να την νοιάζεται"

Είπε ξαφνικά η Νικολία και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Ναι... ούτε εγώ το περίμενα"

Είπα την αλήθεια και χαμογέλασα με όση δύναμη είχα.

"Ξέρεις... Μην με βρίσεις αλλά ταιριάζετε. Όσο και αν μαλώνεται φαίνεται ότι νοιάζεστε ο ένας για τον άλλο, και κατά την δική μου γνώμη ταιριάζετε κι ολας"