Chapter(17)

126 5 0
                                    

စူးစူးဝါးဝါးနာကျင်နေသောရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့်ဖိရင်း ကားကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။ထို့နောက် ဦးလေးငယ်ထံသို့ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။

"ဦးလေးငယ် ထည်ဝါ့ကိုအခုချက်ချင်းလာခေါ်ပါ။ကားမမောင်းနိုင်တော့လို့...."

နန်းဆက်သည်ရင်ဘတ်ကိုဖိရင်းဆိုးရွားသောနာကျင်မှုကိုခံစားနေရသည်။ရင်ဘတ်ထဲမှလှိုက်၍တက်လာသောသွေးစတို့က နန်းဆက်၏နှုတ်ခမ်းဖျားမှထွက်ကျလာခဲ့သည်။ဦးလေးငယ်ရောက်လာသောအခါ ရင်ဘတ်ကိုဖိရင်း နှုတ်ခမ်းမှထွက်ကျလာသောသွေးစတို့ကိုသုတ်လိုက်သော နန်းဆက်ကိုကြည့်၍ ထိတ်လန့်တကြားမေးမြန်းပါ၏။

"ဘာဖြစ်တာလဲ ထည်ဝါ....."

"နောက်မှရှင်းပြမယ်။အခုအိမ်ကိုမြန်မြန်ပြန်မှဖြစ်မယ်။မဟုတ်ရင် ထည်ဝါ သေသွားလိမ့်မယ်"

နန်းဆက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားမှသွေးစတစ်ချို့ထပ်မံ၍ထွက်ကျလာခဲ့သည်။အခြေအနေကိုကြည့်၍ ဦးလေးငယ်က ဘာမှမေးမြန်းမနေတော့ပဲနန်းဆက်၏စကားကိုလိုက်နာခဲ့သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ နန်းဆက်က လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်သောကိစ္စများအားလျှင်မြန်စွာလုပ်ကိုင်လိုက်၏။နန်းဆက်ဆောင်ရွက်နေသောအရာများကိုကြည့်၍သီးသန့်ရှင်းပြစရာမလိုပဲ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာ ဦးလေးငယ် သိရှိသွားခဲ့ပါသည်။

"အဲ့ဒါသက်တန့်ရဲ့လက်ချက်လားထည်ဝါ"

"သက်တန့်က အဲ့ဒီအရာနဲ့ချိတ်ဆက်မိသွားပြီ ဦးလေးငယ်။သူမဆီမှာ အဲ့ဒီအရာစတင်နေပြီ"

"ဘာ...."

"အင်း....အဲ့ဒီအရာက စကားလုံးတွေကိုပါ လွှမ်းမိုးနေပြီထင်တယ်။ချိတ်ဆက်မှုကို အခုဖြတ်တောက်မှဖြစ်လိမ့်မယ်။ကြာရင်တားဆီးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"

"ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ။ဘာ့ကြောင့် အဲ့ဒီအရာက ‌စတင်လာရတာလဲ"

"အဲ့ဒါကို ထည်ဝါလည်းမသိဘူး။အခုတော့ ထည်ဝါဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာပဲ သိတယ်"

"ဒါပေမယ့်အခုဖြစ်နေတဲ့ မင်းရဲ့ အခြေအနေက အဲ့ဒါကိုခံနိုင်ရည်ရှိမှာမဟုတ်ဘူးထင်တယ်"

သက်တန့်မျှော်စင်💛Where stories live. Discover now