Chapter(11)

151 7 0
                                    

ဟိုတယ်သို့ပြန်ရောက်သောအခါ သက်တန့်ရှိနေခဲ့သောချောက်ကမ်းပါးအစွန်းရှိ လသာဆောင်သို့ တစ်ခါထဲတန်း၍ သွားလိုက်သည်။နန်းဆက်ကို မြင်ဟန်မတူပဲ သူမ၏အလုပ်ကို စိတ်ပါဝင်စားစွာလက်စသတ်နေခဲ့သောသက်တန့်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။နန်းဆက်စေခိုင်းခဲ့သည့်အတိုင်း အလုပ်အားလုံးကိုပြီးအောင်ကြိုးစားထားပုံရသည်။

သက်တန့်၏ပုံစံက နန်းဆက်၏မျက်လုံးထဲတွင် တစ်မျိုးလေးဆွဲဆောင်မှုရှိနေခဲ့သည့်အတွက် နန်းဆက်က သက်တန့်အနီးသို့မသွားသေးပဲ ဒီအတိုင်းလေးရပ်ကြည့်နေမိသည်။ထိုအခိုက်တွင် သက်တန့်က နန်းဆက်ကိုမြင်တွေ့သွားပြီး ဤသို့ပြောလာခဲ့သည်။

"အလုပ်ပြီးအောင်ကြိုးစားထားတယ်နန်းဆက်"

သက်တန့်က တိုးတိတ်ဖျော့တော့သော လေသံလေးဖြင့် နန်းဆက်အား ဆီးကြိုလိုက်သည်။နန်းဆက်က သက်တန့်အနီးသို့လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်သည်။သက်တန့်ကိုကြည့်နေစဉ်တွင် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးက ယိမ်းယိုင်လဲပြိုကျလာခဲ့သည်။နန်းဆက်ကသက်တန့်ကို အမြန်ပွေ့ယူလိုက်ရသည်။

"သိပ်ပင်ပန်းသွားပြီထင်တယ်"

"အင်း.....သိပ်ကိုပင်ပန်းနေပြီ"

"ဒါဆို မင်းရဲ့ပင်ပန်းမှုတွေပျောက်သွားအောင် တစ်နေရာရာသွားပြီး အနားယူသင့်တယ်"

ထိုသို့ပြောရင်း သက်တန့်ကိုပွေ့ချီလိုက်ပါသည်။

"သက်တန့် လမ်းလျှောက်မယ်လေနန်းဆက်။အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့"

"ကိုယ်မင်းကို နိုင်ပါတယ်"

ဟုတ်တာပေါ့......သက်တန့်ကိုယ်လေးက ပေါင်၁၀၀ပင်မပြည့်တဲ့ဟာ.....အမြဲတမ်းပြင်းထန်‌သောလေ့ကျင့်မှုတွေလုပ်လေ့ရှိသည့် နန်းဆက်က မနိုင်ပဲနေပါ့မလား။

"ရှင်နိုင်တာသိတယ် နန်းဆက်။ရှင် ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့"

"ကိုယ်ပင်ပန်းမှာစိတ်ပူရင်ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်ခဲ့။ကိုယ့်ရဲ့ကားနားကိုမြန်မြန်ရောက်တော့ မင်းကိုအကြာကြီး ချီမထားရတော့ဘူးပေါ့။အခုတောင် စကားများနေတာနဲ့ ကြာနေပြီလေ"

သက်တန့်မျှော်စင်💛Where stories live. Discover now