Kedi-İnsan (Dekubaku)

Son Hazırlık-94

1 ay daha göz açıp kapayana kadar geçip tarih Kasım ayını bulmuştu. İkizler 2 aylık olmuş, haftalık düzenleri oturmuştu.

Katsuki'nin hesabı 1 ayda 10.000 takipçiye ulaşmıştı. -rastgele rakamdır ama internette ortalama gözüküyor- önceden taslak gönderileri olması, geçen zamanda okuduğu kitap yorumları, günceli takip etmesi, yüzünü belli etmeden kedi-insan olduğunu ve bebeklerini olduğunu göstermesi etkili olmuştu muhtemelen. Arada sırada bu konu ile iligili ses kaydettiği gönderilerde yayınlıyordu. Hatta Shinso ile ortak yaptıkları gönderiler bile vardı.

Tabi çok fazla dm mesajları geliyordu ve nefret içeren kesimi uyarı bile yapmadan engelliyordu. Saf merak içeren soruları ve sadece kitapla ilgili olan dmleri ise cevaplıyordu ve bu sürede bir iki kedi-insanla bile arkadaş olmuştu.

Shinso ile beraber bebeklere bakıyor, yemek ve temizilik yapıyor, kitap okuyup sağlığına dikkat ediyordu. Hayattan başka bir şey isteyemezdi şu anda.

Deku ise her şeyi tamamlamıştı. Bugün son toplantıları olacaktı Shoto ile. Tüm saldırı ekibine haber verilmiş ve 4 gün sonra gece yapacakları operasyon için hazır olmaları belirtilmişti.

İlk taslaktan bu yana geçen zamanda planı daha da büyütmüş ve çevre illerde bildiği yerleri de olana dahil etmişlerdi. Şanslılardı ki yeteri kadar adamları vardı. Kendi evinde olan nöbetçileri bile çatışma görevi vermişti.

"Deku!" Yerinden kalktı. "Hadi gidiyoruz." Laptopunu kapattı. "Bu toplantılardan bana bile gına geldi." Kiri kıkırdadı. "Sen bile bunu söylediyse bizi düşün birde. Bu sonuncu." Evet, anşlaşma yenileyip kendilerinin iyi olduklarını gösterecekleri son firmaydı. "Hadi gidelim."
...

Todoroki 3 aydır üzerinde uğraştıkları planı bir kere daha gözden geçirdi. Artık her bir adamın nerede konumlandığı bile ezberine girmişti. Ama hata istemiyordu. Bu operasyon çok gizliydi ve sonucu kendi kariyerini kökten değiştirecekti. Kendi üstlerine ne yapacağını haber verse şu anda şutlanacağını çoktan bilyordu. Ama neyse ki sadık astları vardı. "Geldiler."

"Tamam içeri girebilirler." Deku ve Kiri sandalyelerine oturdu. "Şimdi bu son mu cidden?" İkili gülümsedi. "Evet. Son." Todoroki kıkırdadı. "İlk yardım için geldiğiniz zamanı unutamıyorum." Yüzleri ve kolları morarık ellerinde 3 tane dağılmış adam ve arkalarında bir kesi-insanla yeni başladığı polis merkezine dalmışlardı. O zaman todoroki'nin şaşkınlığı, tüm merkeze neredeyse rezil olmasıyla ve durumu açıklamalarıyla son bulmuştu. Şanslılardı ki ceza almadan kurtulmuşlardı. En büyük nedeni de kurtardıkları kedi-insandı.

"Mafya deku'nun ve ortağı Kirishima'nım adı çıkacak. Burs bağlandığınız öğrencilere ne olacak?" Kiri omuz silkti. "Burslarını almaya devam edecekler. Hepsi ne yaptığımızı bilen öğrenciler." Deku da ekledi. "Bize bağlı firmaların yüksek çoğunluğu güveniyor bize ve adamlarımıza. Onlar ve öğrencilerle şirket belki iflas bayrağını çekmez."

"Şu anda istediğiniz bu değil mi? Mafya kısmı olmayan bir şirket." Kafalarını salladılar. "Zaten bu işe alıştık. Yeni bri girişimdense bu daha iyi. Ayrıca Jirou-san'ı da düşünmeliyiz. O da alıştı buraya."

Todoroki kafasını salladı ve Deku'ya baktı. "Peki ya senin planın?" Sırıttı. "Mükemmel durumda." Kiri kıkırdadı. "Cidden, koruma firmasının dev gibi bir site yapmasını kimse bekleyemez. Zaten ustalar hariç kimse bilmiyor değil mi?"

"Evet. Dedikodum çıksın istemedim. Zaten işi düşmeyenin duymadığı normal bir şirketiz. Dikkat çekmeye gekrek yoktu."

"Bunu 4 gün sonra söyleyebilecek misin acaba? Akşam haberlerinde başrolü oynayacağız." Deku nefesini verdi. "Evet. Tek istediğim kedi-insanlara bulaşmasınlar, bana yeter. Onlara özel koruma ayarladım. Ayrıca en kötü bizim eve de gelebilirler. Yer var. Zaten hemen basın toplantısı düzenleriz. Kimsenin engel olacağını düşünmüyorum."

"Kendileri bile ayarlarlar merak etme. Peki Tsuyu ve Mina?" Kiri söze girdi. "Yurdu büyük oranda boşalttı. Şu sıra özellikle bir yerde kapattırmadığımız için çoğu kendi evlerine geçiş yapacak kadar para biriktirmiş. Baya yer var. Artık bu işte usta oldu."

"Katsuki? Kiyoko-san ve avutkat ikizleriniz?" Todoroki fazla onlarla vakit geçirmese de yakından takip ediyordu. Bebekleri doğduğunda ilk tebrik edenlerden biriydi. "Bebeklerimizle uğraşıyor. Kiyoko-san da Eiji ile vakit geçiriyor. Son zamanlarda ona iş bulmamla ilgili baskı yapmaya başladı. Bende işlerin yoğun olduğundan onu geçiştirdim ama... Eh, dükkanlardan birini ona veririm muhtemelen. Ochako-chan'a da haber vermeliyim. O da çok çalışıyor. İşini değiştirirse daha rahat eder gibi geliyor."

Kiri ekledi. "Haru ve Samu'yla geçen gün konuştum. Baya sersemlemiş haldeler. Misaki-chan onları çok yoruyor." Kıkırdadı. "Bakmak kolay mı? Deku nasıl yorulmuyor ben anlamıyorum."

"Geceleri Katsuki ben uyanamadığım sürece kaldırmıyor. Akşamları da Shinso çok yardım ediyor. Ama ilgileniyorum onlarla. Meleklerim onlar benim. Daha geçen gün İzumi ismini söyleyince bana bakarak gülümsedi. Hiyorim'de ağlarken benim kucağımda susuyor. Çok sevimli." Etrafı da neredeyse kalpler uçuşuyordu.

Kiri kafasına vurdu hafifçe. "İyice aile manyaklarına döneceksin." Yüzünde that bir gülümseme yayıldı. "Pek bir şikayetim yok."

Todoroki de gülümsedi ve bina planlarını önlerine ittirdi. "Boşu bırakalım simdi. Son teyit ve duzeltmelerle beraber plan bu şekilde. Shigaraki'nin odası burası." En üst katın planına dokundu. "Ben en fazla 2. kata çıkarım. Ayrıca Kirishima da alt katlara bakıp serbest bırakma işlerini kontrol etmelisin. Biz burada olacağız ama diğer binalardan sürekli telefon ve anlık rapor gelecek. Ben onlara bakacağım."

"Çevre iller?" Kafasını salladı. "Onlar da dahil. Eğer plan çok kayarsa müdahale etmek için gidebiliriz veya yedekte ekip tutarız. İletişim en önemli silahımız olacak."

"Anlaşıldı, bir kere daha sıfırdan konuşmalıyız. Şimdi ana bina neredeydi?"
...

Gece yine geç saate polis merkezinde ayrıklarında ikisi de sersem gibiydi. "Ben direk evime gideceğim. Baş ağrım kaldıramayacak oturacağım." Onayladı. "Bende direk yatmak istiyorum. Ama değdi bence." Omzuna hafifçe vurdu. "Elbette değdi. İyi geceler."

Arabalarıyla evlerine ayrıldılar. Deku kucağında İzumi'yle onu salonda bekliyordu. "Kacchan, beklemene gerek yok diyorum sana. Çok yoruluyorsun."

"Geç gelmezsen bu sorun kalmayacak." Yanına gelerek ona sarıldı. "Az kaldı güzelim. Sadece 4 gün. Tamam mı?" Sonra bebeğine baktı. "İzumi, bebeğim. Çok çabuk büyüdünüz. Şu kuyruğuna bak. Tüylerinde uzamış." Küçük elleriyle parmağını yakladı ve gülümsedi. "Canlarım benim. Hiyori'm nerede?"

"İlginç şekilde çok çabuk uyudu. İzumi uyumuyor ama." Yanına oturdu ve koluyla kendini çekti. "Uyuyana kadar bekleyelim o halde."

Her şey sarpa sarmadan önce bir süre daha sakinliğin tadını çıkarmak istiyordu.