Kedi-İnsan (Dekubaku)

Kirishima denki-105

Önce 1. Sınıf anıları ardından mezuniyet :')
...

1. Sınıfa başladığı zaman
...

"Dersimiz bitmiştir." Daha ilk günden canının çıkacağını anlamıştı. İşi çok zor olacaktı. "Hey," Yanına baktı. "Hazırlığı atladım da, bölümden kimseyi tanımıyorum. Beraber gezsek olur mu?" Defterini çantasına attı ve omzuna taktı. "Benim de fazla tanıdığım yok zaten, olur. Şimdiki dersim matematikte. Senin?" Çocuk gülümsedi. "Benim de." Ayağa kalktı. "Adım Yoshida Yuuzan."

"Ka-" durdurdu kendini. Bu soyadı meselesine uzun süre alışmayacaktı. "Kirishima Denki. Denki desen yeter." Şaşırmış bakışlarını görünce ekledi. "Soyadımı fazla kişi kullanmıyor. Rahat olabilirsin."

"O halde Yuuzan diyebilirsin. Bildiğin kafe filan var mı Denki-kun?" Çıkışa yöneldiler beraber. "Yakınlarda olan bir bölümün kantini biliyorum ama pek fazla güvenme bana. Kampüsü çok fazla gezemedim."
...

1 ay kadar sonra çalışma düzenine alışmış, arkadaş grubunu bulmuştu. Yine dersten sonra arkadaşlarıyla cimenlik alanda konuşurken Eijiro yanına geldi. Arkadan gizlice yaklaşırken bir yandan da sessiz olmalarını işaret ediyordu kalabalık ekibe. Tabi takım elbise giyen birinin muzip bir sırıtışla böyle yapması biraz tuhaf ve komikti. "Sence seni fark etmeyecek miyim Ei?" Omzunun arkasına bakıp sırıttı. "Hislerimi hafife alıyorsun." Hafif gülümsedi ve elini onun kafasına koydu. "Sadece şansımı denedim Denki." Hepsi merakla ona baktı. "Selamlarr, kusura bakmayın ama Denki'yi kaçırmaya geldim." Elini saçından çekip çimenlik alanda ayağa kalktı. "Tanıştırayım, Kirishima Eijiro."

"Aa ne güzel, kuzenin mi?" Kız arkadaşlarından birinden gelen oldukça masum bir soruydu. Bakışlarını kaçırdı. Bunu söylemek utandırıcıydı. "Yani, hiçbirinizin özellikle karşı olduğunu duymadım şimdiye kadar, o yüzden." Ei sırıtarak ellerini kaldırdı ve yüzüklerini gösterdi. "Evliyiz." Tek bir kelime bile hepsinin üzerinde şok dalgası yaratmıştı. "Şimdi, izin verirseniz.."

"ORDA DUR BAKALIM!" Yuuza ayağından tutarak durdurdu onu. "Böyle bir şey deyip kaçamazsını, Denki Bey. Otur şuraya."

Aynı şekilde itirazlar yükselirken Denki kızarmaya başlıyordu. Eijiro ise kahkahalara boğulmuştu. "Ei! Gülmesene ya." Yavaş yavaş kendine geldi. "Ben sana demiştim söyle diye."

Kızacağını anladığında gülmeyi kesti ve eğilip çantasını aldı. "Malesef şu anda gitmeliyiz. Ama başka bir sefer bende olurum yanınızda ve beraber konuşuruz." istemeseler de ekip onaylamıştı. "Ha, şüphesi olan varsa diye." Denki'yi belinden çekip dudaklarına uzun bir öpücük bıraktı.

Tabi ayrıldığı gibi Denki omzuna vurmuştu. "Seni salak, arkadaşlarımın yanındayız." Kiri kafasını yana eğdi. "Ve?" Kendine dönen bakışlarla daha da kırmızı oldu ve arabaya ilerlemeye başladı. "Seni şikayet edeceğim Katsuki'ye!"

Eijirou sırıtarak ekibe baktı. "Onu sinir etmeyi fazla seviyorum sadece. Önemsemeyin bunu." Sonra hepsine göz gezdirdi ve isimlerini saydı sırayla. "Hepinizle en yakın zamanda tanışacağım. Şimdilik görüşürüz. DENKİ CANIM BENİM YAPMA BOYLE!"

"BAK HALA!"

1 dakika derin sessizkik sonra Yuuzan elini kaldırdı. "Şey, konuşacak mıyız? Az önce olanları."

"Denki evliymiş, başlamayan hoşlantım şimdiden son buldu." Kızın cevabı hepsini güldürmüştü. "20 yaşında değil mi o? Hem evlenmiş hem de okuyor vay be."
"Gay olduğunu da ekle."
"O şu anda önemli olan son şey. Adam aşırı karizmaydı."
"Ama komik birisi de."
"Yüzükleri yakışmış."
"Bunu gizliyeceğime kendime söz vermiştim ama ben bir bl hayranıyım ve hayatımın en güzel gosterisini izledim oz once. Tantım bana mükemmel bir hediye yolladı."