Kedi-İnsan (Dekubaku)

Yeni Başlangıç-89

Salondan mutfağa gelen Tooru ve Denki de Deku'ya karşı neden bu kadar tetikte olduğunu öğrendikten sonra yarım saat kadar kimse pek bir şey konuşmamıştı. Ağlama sesi Katsuki'nin kulaklarına dolarken ayağa kalktı. "Ben onlara bakayım." Neredeyse kaçar gibi hızlı adımlarla gittiğinde Deku da ayağa kalktı. "Ne dedi bu kadar? Kacchan'ı uzun zamandır bu kadar kızgın görmedim." Denki ve Tooru tereddütle birbirine baktı. Gerçekten ağır konuşmuştu.

Mırıldandı Denki. "Onları kullandığın için çocukları olduğunu ima etti. Kiyoko-san da dahil buna." Derin bir nefes aldı. "Benim için bile alttan alması zor. Sonra özür dilediğinden emin olun." Sonra o da mutfaktan çıkıp üst kata yönelmişti.

"Üzgünüm Kiyoko-san." Kiyoko Eiji kucağındayken pek de alınmış gibi durmuyordu. "Senin bir suçun yok zaten değil mi? Ayrıca Eiji'nin biyolojik babasının kim olduğu benim için önemli değil." Hafif gülümsedi. "Gerçi Deku-san'ı babası gibi görürse çok mutlu olurdum."

Tooru yanına gelip ikisine sarıldı. "Öyle olacak zaten. Biz hiç kopmayacağız." Kiyoko Tooru'nun kulaklarını okşadı. "Evet öyle kızım."
...

İkizlerin bezini değiştirdikten sonra Hiyori'yi emzirirken en sonunda sakinleştiğini hissediyordu. Deku arkasından gelip sarıldığındaona doğru yaslandı ve omzunun üzerinden kızına bakarken parıldayan gözlerini izledi. "Üçünüzde çok özelsiniz. Biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum. Sinirim sana değil." Yanağından öptü bir kere. "Bu şekilde bir yaklaşımla ilk karşılaşmam değil. Az sonra özür diler. Sakin ol." Hiyori göğsünü bıraktığında t-shirt'ünü düzeltti. "Sakinleştim."

Sonra İzumi'yi kucağına aldı ve alnında öptü. Çok güzel kokuyordu. Kendini fazla göremeyen maviş gözlerle etrafa bakıyordu. "İnmeye hazır mısın?" Onu da yerine bıraktıktan sonra Deku'ya döndü. "Daha değil."

Deku ne olduğunu soracakken yakasından tutup kendine çekti ve dudaklarını birleştirdi. Beline sarılan elleri hissettiğinde kuyruğunu da ona doladı. İkisininde buna ihtiyacı vardı.

"Kim ne derse desin iyi birisin. Sende bunu unutma." Deku kafasını omzuna koydu. "Unutmam Katsuki." Günlük hayatları her ne kadar güzel geçse de ikiside yüklerinin farkındaydı ve birbirlerinden güç aldıkları bu anlar onlar için dayanma nedeniydi.
...

Ochako konuşmayı bitirdiğinde nefeslenmek için kendine zaman tanıdı. Hiç durmadan uzun süre konuşmuştu. "Kısaca kötü gibi gözüken bir kahraman mı yani?" Gülmesini engel olamadı. "Öyle de denebilir. Amacı en başından beri Katsuki'yi kurtarmak olan bir kahraman."

Öğrendiklerini sindirmek onun tahminimden daha kolay olmuştu. Güvendiği birinden dinlemenin de etkisi olabilirdi bunda. Ama düşüncelerinin suçlusu o değildi. Bu onun genel görünüşüydü.

Ama yine de gerçeği bildikten sonra ise suçlu hissediyordu. "Ona çok kötü şeyler söyledim." Saçlarını karıştırdı. "Özür dilersin şimdi."

"Denki'ye de galiba özür borçluyum ve Kiyoko-san'a." Ochako hafif tereddütle ona baktı. "Bu kadar ne söylemiş olabilirsin?"

"Bilmene gerek yok yuvarlak kafa." Deku ve Katsuki salon kapısında duruyordu. "Ee, gerçekleri öğrenmişsindir bence."

Koltuktan kalkarak önlerinde eğildi. "Az önceki davranışlarım için özür dilerim. Ayrıca geçmişte seni dinlemediğim için de."

"Eğer etrafımda artık gergin olmayacaksan bana yeterli bu." Katsuki kaşlarını çattı. "Bir daha benzer bir şey olmasın. Denki için affediyorum seni."

Ochako elini omzuna koyunca dikildi. "Artık gitsem iyi olur galiba. Sorun çıkardığım için özür dilerim." Denki arkadan gelip salona girdi. "Hadi ama, sadece özür dile diye tutmadik seni. Biraz daha dur."