Ch 27&28

556 49 0
                                    

Ch 27

ဖုတ်ကောင်များကို လျင်မြန်စွာ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဒီနေရက မြို့အပြင်ဘက်တွင်သာ ရှိသေးတာကြောင့် ဖုတ်ကောင် အများကြီးမရှိပေ။

ဝိန်ရှောင်ရှောင်က ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော ကောင်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ပါးပြင်များ နီမြန်းနေပြီး နဖူးပေါ်မှ ချွေးများရှိနေပြီး ဆံပင်အနည်းငယ် စိုစွတ်နေလေသည်။

သူမက သူ့ကို တည်ငြိမ်စွာနဲ့ စိတ်ခံစားချက် ကင်းမဲ့စွာ ကြည့်သည်။

ကောင်လေးက ဝိန်ရှောင်ရှောင်နဲ့ ပေါင်ရီ့လန်တို့ကို ကြည့်ရင်း ရိုးသားစွာဖြင့် "အစ်ကိုကြီး၊ အစ်မကြီး... မင်းငါ့ကိုခေါ်သွားလို့ရမလား... ငါ... အစာအရမ်းမစားဘူး၊ ... မင်းတို့ကို နှောင့်နှေးစေမှာ မဟုတ်ဘူး။"

ကောင်လေးက တဖြေးဖြေးပြောပြီး ကြောက်ရွံ့စိတ်ကြောင့် စကားပြောတဲ့အခါ အနည်းငယ် ထစ်ထစ်သွားသည်။

ပေါင်ရီ့လန်က သူရဲ့ပါးလွှာသော နှုတ်ခမ်းများကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖိထားပြီး ဝိန်ရှောင်ရှောင်ရဲ့ဘေးတွင် ရပ်ကာ စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ကြည့်နေသည်။

ဝိန်ရှောင်ရှောင်က ထိုအကြောင်းကို စိတ်ထဲတွင် တွေးတောကာ သူမနှင့်အတူ ခေါ်ဆောင်သွားမလားဟု ဆုံးဖြတ်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမက သူတော်စင်မဟုတ်ပဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ ခေါ်ဆောင်သွားလိမ့်မည်။

အခု‌လိုကမ္ဘာပျက်ကပ်မှာ လူတွေရဲ့ နှလုံးသားက ပြောင်းလဲသွားပါပြီ ဖြစ်သည်။ အခုလောလောဆယ်တော့ အဆင်ပြေပေမယ့် အနာဂတ်မှာတော့ မသေချာပေ။ သတိမထားရင် မင်းမသိလိုက်ခင်မှာဘဲ အသတ်ခံရနိုင်သည်။

ဒါပေမယ့် ကောင်လေးရဲ့ ကြည်လင်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ပြီး သူ့မျက်နှာက တောင်းတနေတဲ့ အမူအရာကို မြင်လိုက်ရသည်။

သူ့အပေါ် ပထမဆုံး အထင်အမြင်က တော်တော်ကောင်းပြီး သူ့စရိုက်က မဆိုးပါဘူး။  သူမရဲ့ပင်ကိုယ်ဉာဏ်က အမြဲတမ်း အလွန်တိကျပြီး ပထမတစ်ချက်တွင် လူများရဲ့ စရိုက်လက္ခဏာကို သူမ ခံစားနိုင်သည်။

(Complete) ကမ္ဘာပျက်ကပ်တွင် ကလေးငါးယောက်နဲ့အတူ ဖြတ်သန်းခြင်းWhere stories live. Discover now