Ch 141

476 43 0
                                    

Ch 141

သူမလက်ကို စောင်ထဲမထည့်ခင်မှာ ဝိန်ရှောင်ရှောင်က ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ လန့်နိုးလာခဲ့သည်။ ခဏလောက် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပြီး လက်ကို ကိုင်ထားတဲ့လူကို မှုန်ဝါးဝါးကြည့်ရင်း ချက်ခြင်း နိုးလာသည်။

ပေါ်ရီ့လျန်က ခါးကိုင်းပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်ကို စောင်ထဲထည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေက သူမကို ကြည့်နေပြီး နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်။

ဝိန်ရှောင်ရှောင်က သူ့လည်ပင်းကို စိုက်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းထောင့်က တွန့်ကွေးနေပြီး စိတ်အခြေအနေ ကောင်းလာသည်။

"နိုးပြီလား။" ပေါ်ရီ့လျန်က သူမရဲ့အပြုံးကို ကြည့်ပြီး မကြေကွဲသွားပေ။

သူ့မိန်းမ ဘာကိုရယ်နေတာလည်းဆိုတာ သူသိသည်။ သူလည်းဘဲ ရယ်နေသည်။ 

ဝိန်ရှောင်ရှောင်က လှုပ်လိုက်တဲ့အခါ သူမနောက်ကျောက နာကျင်နေသလို ခံစားလ်ိုက်ရသည်။ သူမ ကုတင်ပေါ်ကနေ မထခင်မှာ ခဏလောက် လှဲလိုက်သည်။

ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ သိလိုက်ရသည်......

ဝိန်ရှောင်ရှောင်က ရုတ်တရက် အနည်းငယ် ရှက်သွားသည်။ သူမကို တစ်ချိန်လုံးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ပေါ်ရီ့လျန်ကို ကြည့်လိုက်ရာ သူမမျက်နှာက ရုတ်တရက် အနည်းငယ် ပူလာပြီး သူမခန္ဓာကိုယ်ကို စောင်နဲ့ အမြန် ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။

"မိန်းမ မိန်းမ ဘာလို့ပ်ိုပိုရှက်လာတာလဲ။ အရမ်းချစ်စရာကောင်းလာတယ်။" ပေါ်ရီ့လျန်က ပြောသည်။

"လုံးဝမရှက်ပါဘူး" ဝိန်ရှောင်ရှောင်က မောက်မာတဲ့ပုံစံဖြင့် ခေါင်းကို မြင့်လိုက်သည်။

ပေါ်ရီ့လျန်က ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောပြီး "ဒါဆို မိန်းမက ဘာလို့ ပုန်းနေတာလဲ"

"ဟမ်! ညီမ အေးလို့လေ။ အဝတ်အစား မြန်မြန်သွားယူ။" ဝိန်ရှောင်ရှောင်က သူ့ကိုကြည့်ရင်း အမိန့်ပေးသည်။

"ကောင်းပြီ၊ ကိုယ် အခုချက်ချင်းသွားလိုက်မယ်။" ပေါ်ရီ့လျန်က စိတ်မဆိုးဘဲ သူမစကားကို လိုက်နာပြီး ဝိန်ရှောင်ရှောင်အတွက် အဝတ်အစားရှာဖို့ ဗီရိုဆီ သွားခဲ့သည်။

(Complete) ကမ္ဘာပျက်ကပ်တွင် ကလေးငါးယောက်နဲ့အတူ ဖြတ်သန်းခြင်းWhere stories live. Discover now