Golden Terrace |¦| Cang Wu Bin Bai [PL]

rozdział 14

 Gdy Fu Shen obudził się nazajutrz, Yan Xiaohan już dawno opuścił posiadłość. Ich rozejście się w złych stosunkach zostało w jakimś stopniu wyczute przez służbę; dzisiaj było nadzwyczajnie cicho, tak jakby bali się, że najmniejszy hałas uwolniłby jego okropny temperament.

 Jego sny i wspomnienia wielu wydarzeń z przeszłości sprawiły, że nie myślał, że ich kłótnia ostatniej nocy była czymś wielkim. Każda osoba ma swoje ambicje i nie może wymagać, by wszyscy podążali "właściwą ścieżką", tak jak on. Co więcej, doskonale zdawał sobie sprawę z zachowania Yan Xiaohana, dla którego bycie życzliwym i uczciwym nie wchodziło w grę, ale tak naprawdę nigdy nie był on tak zimny i bezduszny, jak sam twierdził.

 Goście przybywali dziś do posiadłości markiza Jing Ning niekończącym się strumieniem. Po tym, jak Fu Shen uklęknął przed bramą pałacu, po wspólnym cesarskim napomnieniu sześciu cesarskich cenzorów i po tym, jak książę Ying wziął urlop z powodu choroby, w stolicy pojawiło się niezmiernie wielu ludzi, którzy chcieli zobaczyć, jak zakończy się ta farsa. Xiao Xun był, tak jak powinien, kiepski w bezpośrednim przekazywaniu zmyślonego bełkotu Fu Shena, więc mógł tylko niejasno tańczyć wokół tego, że "markiz wraca do zdrowia w posiadłości pana Yan". Jednak to sformułowanie naprawdę pozwoliło ludziom puścić wodze fantazji; lepiej poinformowani trochę popytali, usłyszeli, że Ministerstwo Obrzędów przygotowuje ślub między dwojgiem, a następnie stwierdzili, że więzy małżeńskie Yan-Fu zostaną mocno przylutowane.

 Dla porównania, w posiadłości Yan było znacznie ciszej. Jednym z powodów był fakt, że Yan Xiaohan wciąż przebywał na dworze i blokował wszelkie próby uzyskania szczegółów na ten temat, a drugim było to, że autorytet Strażnika Latającego Smoka miał zbyt duży rozgłos, przez co liczba ludzi, którzy chcieliby się z nim związać, była dość ograniczona. Fu Shen był z natury elastyczny i spędzał wolny czas w posiadłości, myśląc, że to miejsce jest sto razy lepsze niż jego własna, zarośnięta chwastami posiadłość markiza. Miał rozkoszne, ładne pokojówki, trzy zróżnicowane posiłki dziennie i milion różnych rodzajów przekąsek. Pomijając konieczność zatykania nosa po wypiciu gorzkiej zupy leczniczej przygotowanej przez Shen Yi'ce, wszystko było praktycznie idealne.

 Wieczorem, po zwolnieniu go z obowiązków, Yan Xiaohan usłyszał z pokoju westchnienie Fu Shena, gdy tylko wszedł na dziedziniec. 

    -Prace He Tiao są teraz bezcenne i jest tak wielu, którzy chcieliby posiadać jego zwój, ale nigdy go nie dostaną, a on rozwiesza je tak samowolnie... Czy wasz mistrz rozumie, na co spogląda, gdy widzi to dzieło?

 Od czasu jego przybycia atmosfera w posiadłości nigdy nie była wystarczająco spokojna. Dźwięczny śmiech pokojówki, podobny do dźwięku srebrnego dzwonka, wydobył się z na wpół zamkniętego okna. Yan Xiaohan zatrzymał się w miejscu, skupiając się na tym delikatnym dźwięku. Z jego serca wydostało się uczucie trwałego niezadowolenia.

 Jego myśli były nieuzasadnienie rozdrażnione: tym, który przynosi ci lekarstwa i wodę, jestem oczywiście ja, więc tym, kto towarzyszy ci w docenianiu sztuki i piciu herbaty, również powinienem być ja. Dlaczego rozmawiasz i żartujesz z tymi dziewczynami, a przy mnie skąpisz nawet uśmiechem?

 Chciał zrobić kolejny krok do przodu, ale miał wrażenie, że jego stopy były przygwożdżone do ziemi. Jego mroczny stan umysłu szybko się ochłodził, Yan Xiaohan rozmyślał nad uczuciami, które przed chwilą miał. Jakby bezskutecznie żuł garść odłamków lodu, uśmiechnął się na wpół kwaśno, ale bez goryczy, i zadał sobie pytanie z głębi serca. 

 Tak. Dlaczego ja?

 Tego kroku i tak nie mógł zrobić. Czuł się jak ślimak z rozbitą skorupą, ponieważ po pogorszeniu już wystarczająco złej sytuacji zeszłej nocy, obecnie nie miał już wsparcia w postaci spokojnej i opanowanej zbroi, z którą bylby w stanie stawić czoła Fu Shenowi.