Gavin

KABANATA 4

Gavin's POV

Nagising ako dahil sa sunod-sunod na tunog ng cellphone ko kinuha ko iyon sa ibabaw ng durabox kung saan ko ito pinatong saka ko tinignan kung sino ang tumatawag— si Monina?

“Hello, Monina?”

“G-Gavin.”  Sagot ng pamilyar na boses si Roanne ‘yon hindi ako maaaring magkamali pero bakit nasa kanya ang cellphone ni Monina.

“R-Roanne? Bakit ka tumawag? Saka bakit nasa iyo ang cellphone ni Monina? Umiiyak ka ba? M-may nangyari ba?”  Kinakabahan kong tanong.

Humikbi si Roanne sa kabilang linya parang hinigit ang sikmura ko ng marinig ko na naman siyang umiiyak aimula pagkabata niya ayaw na ayaw kong umiiyak siya tapos ngayon may ganitong tagpo.

Tumikhim ako sabay kuyom ko sa kamao ko.  “Sinaktan ka ba ni Dante?”

Ilang segundo din na sige lang iyak ang sagot ni Roanne kaya lalo akong nanggigil sa galit kung sakaling pinagbuhatan siya ng kamay ng Papa niya hinding-hindi ko na siya palalampasin talagang magkakasukatan kami ng lakas!

“G-Gavin, n-nasa Tacloban Airport ako.”

“Ha? Airport ng ganitong oras? Alam ba ng mga Magulang mo yan?”

“Hindi. Naglayas ako kasi gusto kitang makita tinulungan ako ni Monina pinahiram niya sa akin ang ipon niya kaso pagbaba ko sa habal-habal kanina biglang hinablot ng driver ang bag ko k-kaya wala na akong pera buti at hawak ko ang cellphone— a-ayoko ng umuwi n-natatakot ako kay Papa…”

“Sh*t!”  Mura ko ng humagulhol na naman siya ng iyak.

“N-nagagalit ka ba sa a-akin?”  Kabadong tanong ni Roanne.

“Hindi. Nasaktan ka ba?”

“M-masakit lang yung balikat ko w-wala na akong pera pambili ng ticket ng e-eroplano eh nasa l-labas ako ng Airport hindi ako makapasok k-kasi wala akong p-pera.”  Parang dinudurog ang puso ko sa sumbong ni Roanne  mukhang mak@k@p@t@y ako ng tao at uunahin ko ang sir@ulong humablot sa bag niya!

“May E-cash si Monina diba.”

“Meron.”

“Good. Magse-send ako ng pera para makabili ka ng ticket papuntang Maynila ang sasabihin mo ha wag ka nang umiyak sige aantayin kita sa Terminal 3.”

“S-salamat Gavin. M-mahal kita.”

Natawa ako talagang humirit pa siya ng ganong salita kabataan nga naman.

“Alam ko napatunayan mo naman diba. Basta aantayin kita teka send ko na muna tapos tumawag ka uli kapag may natanggap ka ng notification para alam ko.”

Binaba ko muna ang tawag ni Roanne saka ko mabilis na tinipa ang screen ng cellphone ko para makapag padala sa kanya ng pera ayoko nang patagalin pa na nasa labas siya ng Airport at mukhang palaboy parang hindi ko ata kayang makita siya na ganon. Pinindot ko ang send para maipadala na ang perang kailangan niya.

Muling nag-ring ang cellphone ko.

“Meron na!”

“Good. Sige na iaassist ka nila kung paano ang gagawin mo basta ingat. Paalis na ako ng bahay. Kita-kits na lang mamaya.”

“Okay. Salamat Gavin.”  Malambing niyang turan sa kabilang linya buti naman at tumahan na siya sa kakaiyak.

Nagmamadali ako nagpalit damit saka ako nagsuot ng pantalon kinuha ko ang itim kong helmet at nagmamadali akong lumabas ng bahay dinobol lock ko ang pinto bago ko nilabas ang big bike ko sa kalsada sinugurado ko munang nakakandado ang gate bago ako tuluyang umalis para sunduin sa Airport si Roanne magkahalong tuwa at kaba ang nararamdaman ko pero kung sakaling ayaw na niyang umuwi sa poder ng Magulang niya nakahanda naman akong panindigan siya bilang Babae at hindi bilang Anak ng kaibigan ko mahal ko si Roanne at sigurado ako sa bagay na iyan kaya sa pagkakataong ito ipaglalaban ko na siya nagawa niyang iwan ang mga taong nagbigay buhay sa kanya para lang sundan ako kaya hindi ko na siya bibitawan.