ONE OF THE CLOUDS #2 [ZAKOŃCZONA]

Prolog

W milczeniu odnajduje się prawdę.
W oczach odnajduje się ból.
W gestach odnajduje się uczucie.
W głupocie odnajduje się metodę.
W największej radość chwilę smutku.
W chwilach zwątpienia szukamy nadziei.
A w miłości? Jak odnaleźć się w miłość ?
Czy każdy potrafi kochać? Bez dwóch zdań, każdy potrafi nienawidzić.
Ale czy potrafimy szczerze i bezinteresownie obdarzyć drugą osobę tak dużymi uczuciami?
Teoretycznie każdy kiedyś kochał. Teoretycznie każdy kiedyś chciał kochać. Każdy szuka powodów do zakochania.
Można śmiało porównać zakochiwanie się do umierania. Toniemy w ocenie uczuć, których nie potrafimy zdefiniować. Każdego dnia kawek po kawałku, oddajemy całych siebie. Aż w końcu przychodzi niczym nie zidentyfikowana pustka. Spadamy w odmęty zranionych dusz. Kawałek po kawałku rozrywamy duszę, by pewnego dnia narodzić się na nowo. Zaczynamy rozumieć, że miłość jest wieczna. Ale nie trwa wiecznie. Trwa tyle, na ile jej pozwolimy.
Czasami tydzień, czasami rok,
a czasami wieczność. 
Ale w ogólnym rozrachunku, nie ważne ile trwała. Tylko ile była warta i ile byliśmy w stanie dla niej poświęcić. A czasami zaczynamy rozumieć, że to nie była miłość. Tylko ulotna chwila zapomnienia.