DIAMOND KNOT Detective Atlas Carberry book 2 (completed)

CHAPTER 8

This is wrong, ang sabi ng isipan ni Aurelia nang ilapat niya ang kaniyang likod sa nakapinid na pinto ng main entrance ng building. She's beginning to act reckless and unprofessional. What she said was so uncalled for at magmumukha lang siyang bitter sa nangyari.

Wala siyang karapatan na makaramdam ng galit kay detective Carberry. Hindi naman ito lalaking nagpakita ng pagkagusto sa kaniya. Ni hindi rin naman siya nagpakita ng pagkakagusto rito. Hindi ito isang lalaking kinuha ang kaniyang tiwala, nangako ng pag-ibig, at sinaktan lamang siya sa huli.

Detective Carberry was with her just because he was doing his work. Kahit kailan naman ay hindi ito nagpakita ng pagkagusto sa kaniya. May mga pahaging ito na pagyaya ng kape at dinner pero hindi naman ito mukhang seryoso. Hindi ito nagpakita ng anumang interest sa kaniya.

Wala silang relasyon. Magkatrabaho lang sila. Kaya naman wala siyang karapatan na magalit dito. Wala siyang karapatan na masaktan.

Binawi niya ang kaniyang likod mula sa pagkakasandal niya sa pintuan. At saka niya niyakap ang kaniyang sarili ng kaniyang mga bisig. She rubbed her palms on her arms and she started to walk her way back to the examination room.

Mali ang sinabi sa kaniya ni doctor Patricia. Hindi si detective Carberry ang maghihilom ng kaniyang puso nang dahil sa nakaraan. She was making assumptions and it is wrong.

And what if, detective Carberry still loves Lorelei? Aasa siya sa isang lalaking hindi mapapalitan ang kaniyang pag-ibig.

Yes, she was hit by the truth. And she realized that she loves him. Otherwise hindi siya masasaktan noong mas pinili nitong paniwalaan si Lorelei. She loves him because she was afraid of seeing him in her arms gasping for air and fighting for his life. She loves him when she felt that she wanted to be there at his side while he was recovering.

But she can't. She's still afraid to care, she's still afraid to trust, and she's still afraid to love someone again. The pain and guilt were still fresh in her heart.

She was still in the process of trusting the system. Ang sistema na nauna na niyang hindi pagkatiwalaan.

Hindi na siya ang seventeen year-old na dalagang nagpabulag sa pag-ibig para masaktan lang. She's thirty-two years old. She's an adult and she's smart enough to use her head and not her heart.

***

"Shit." Ang bulong ni Atlas at saka siya bumangon mula sa pagkakahiga niya sa sahig na sinapinan niya ng tuwalya. Dalawang gabi na siyang natutulog sa unit niyang iyun pero hindi pa naman siya nahirapan na matulog. Kahit pa tuwalya lang ang kaniyang sapin at tatlong magkapatong na pantalon na maong ang kaniyang gamit na unan ay maayos naman siyang nakakatulog.

Pero nang gabing iyun kahit pa magpaikot-ikot siya sa sahig at kahit pa magpapalit-palit siya ng posisyon sa kaniyang pagkakahiga. Kahit pa sakupin niya ang buong sahig ng kaniyang maliit na studio type na bahay ay hindi pa rin siya makatulog. Sa kabila nang kaniyang pagod ay madamot ang antok sa kaniya.

At iisa lang ang dahilan. Iyun ang nakita niyang sakit sa mga mata ni doctor Crime. The visible hurt in her eyes while she stood on the doorway and her eyes behind the thick glasses of her eyes were staring straight to his own eyes.

And she has the right to be angry at him. Tama naman kasi ang sinabi nito. Iyun din ang mga salitang lagi niyang ibinibilin noon kay...he shook his head. Even inside his mind he tries to refrain himself on even thinking her name.

Hindi niya maitatanggi na kahit pa nakahingi na siya ng tawad kay doctor Crime ay tuluyan nang nagkaroon ng lama tang kanilang relasyon bilang magkasangga at magkasama sa paglutas ng mga krimen.