DILLIGAF

27.

W poniedziałek Kim Namjoon wszedł do auli, gdzie miał odbyć się konkurs z wielką niechęcią. Nie tylko do tego przedsięwzięcia a ogólnie do życia. Stwierdził, że złym pomysłem było sobotnie leżenie na zimnej trawie, bo jedynie spotęgowało dreszcze. Całą niedzielę siedział otulony kocem przy biurku ślęcząc nad materiałem. Ciekło mu z nosa i ledwo widział na oczy. Na domiar złego jego młodsza siostra, która przyjechała na weekend nie dawała mu spokoju i głowa mu pękała. Jego mała siostrzyczka, młodsza co prawda o zaledwie dwa lata, uczyła się w prywatnym liceum i na tygodniu przesiadywała w akademiku. Bardzo to wszystkim odpowiadało.

Weekend go wykończył i widocznie nowy tydzień postanowił zacząć się jeszcze gorzej. Spóźnił się na autobus więc do szkoły musiał pójść pieszo, bo auto oddał ojcu. Przez chorobę płuca omal mu nie wypadły i na dodatek trzy razy musiał zachodzić do sklepu po chusteczki, które kończyły mu się w niebezpiecznie szybkim tempie. Kieszenie miał obladowane zużytymi chusteczkami i lekami. Już nawet nie wiedział gdzie pod tym wszystkim miał telefon.

Usiadł jak najciszej potrafił gdzieś na końcu sali. Nie chciał pozarażać innych niepotrzebnie. Oczywiście jego pociąganie nosem i ataki kaszlu i kichanie jedynie zwracało uwagę. Równie dobrze mógł zrezygnować i nie przychodzić ale nie potrafił. Musiał to zrobić. Nie po to męczył się cały wczorajszy dzień i pół soboty zanim wyszedł z domu aby rezygnować.

— Na pewno dobrze się czujesz, Namjoon? — zapytał opiekun.

— Tak, to tylko lekkie przeziębienie — mruknął uśmiechając się sztucznie. Pierwszy raz nie zależało mu na tym, aby wygrać z Seokjinem, który kilka razy zwracał mu uwagę, że za głośno pociąga nosem. Pozaznaczał kilka odpowiedzi losowo i stwierdził, że wyjdzie szybko z sali.

Cóż, taki był plan ale nie potrafił się skupić. I kiedy wstawał z krzesła pewny, że oddaje pracę jako pierwszy zauważył, że w sali zostały jedynie dwie osoby, on i Kim Seokjin oraz oczywiście nauczyciel. Oddał pracę i zaraz po nim wstał starszy. Namjoon wrócił do ławki aby pozbierać chusteczki. Pożegnał się i wyszedł modląc się o to, aby nie zaczęło padać.

Ku jego uciesze wyszło niewielkie słońce. Zauważył na dziedzińcu swoich przyjaciół i ruszył w usch stronę. Nie witając się z nikim położył się jak długi na ławce przytulając policzek do nagrzanej ławki.

— Oh, słońce, tego mi było potrzeba — jęknął opuszczając ręce wzdłuż ciała.

— A tobie co? Chory jesteś? — zapytał Gguk zmartwiony. Przyłożył mu dłoń do czoła.

— Nic mi nei jest, przeziębiłem się lekko.

— Lekko? — zaśmiał się Tae, który siedział razem z nimi. — Stary ty w ogóle możesz oddychać?

Namjoon machnął na niego ręką. Potem pokazał im aby się ściszyli. Rzadko zdarzało mu się leżeć bezczynnie, a w szkole raczej zawsze gdzieś się kręcił. Wśród przyjaciół pozwalał sobie jednak na chwilę odpoczynku.

— Cześć — usłyszeli nagle głos nad sobą.

— Seokjin, co tam? Jak konkurs? Chyba był trudny, co? Bo wyszedłeś jako ostatni — powiedział Tae.

— Nie był jakoś bardzo trudny — odparł.

— Siedział tam tyle nie przez konkurs — powiedziała Hwasa I zadowolona najpierw klepnęła leżącego Namjoona w tylek po czym usiadła mu na plecach, na co jęknął. — Zająłeś całą ławkę!

— Zejdź ze mnie — mruknął niemal się nie ruszając. Nie miał nawet siły zareagować.

— Przyszedłem, bo zostawił w sali telefon — powiedział Jin wyciągając rękę z urządzeniem przed siebie. Zrobiło mu się jakoś dziwnie głupio. Kiedy zobaczył wlokącego się po korytarzu Namjoona jakoś nawet stracił ochotę na opieprzanie go, że się spóźnił i musieli na niego czekać. Do szału doprowadzało go to pociąganie nosem i ciche przeklinanie młodszego. Wprawdzie test napisał w niecałe piętnaście minut, chciał go oddać, już miał nawet wstawać ale zrezygnował. Poczekał aż to Joon skończy żeby przypilnować go. Oczywiście dlatego, że mogli unieważnić konkurs!