Po drugiej stronie kufra

CZĘŚĆ 27 - c. d.

- No przecież! Baltazar wyszczerzył zęby w szczerym uśmiechu. – Ale ze mnie gapa! Po czym odruchowo, mocniej naciągnął wełniany kaptur na głowę, zupełnie ją w nim skrywając.

- A więc... - zaczęła sowa. – Reasumując dotrzymałyście danego mi słowa.

- Reasumując dotrzymałyśmy! – dumnie i z zadowoleniem odpowiedziała Mirma. – Jesteśmy tylko troszkę niedospani... - uśmiechnęła się przymilnie.

- A niedospany troll, to marudny troll – zaśmiała się sowa rozładowując nieco atmosferę.

- Nie tylko troll – wtrąciła Vivien. – Gdybyś zobaczyła niedospanego ogra?

- Albo ropucha – dodała Skarlet i wszystkie trzy zachichotały.

- W takim razie moje drogie nie ma na co czekać, tylko trzeba działać! – radośnie zapiszczała sowa wprawiając swoim piskiem Kluska w nie lada osłupienie, po czym zawołała Sabrinę.

- Tak Saro – Maro? – spytała wycierając mokre łapy w umorusany jakąś tłustą plamą fartuch.

- Sprzęt gotowy?

- A jak! – karczmarka rozpłynęła się w szczerym uśmiechu. – Wszystko jak kazałaś Pani! – skłoniła się uniżenie przed sową, a dziewczynki z Baltazarem o mało nie spadły z krzeseł.

- Wystarczy Saro – Maro – zawstydziła się pod woalką. – „Panią" zostawmy Lulanie...

Vivien, Skarlet, Mirma i Sabrina zerknęły na siebie pełne zdziwienia, jednak żadna nie odważyła się zadać pytania.

- W takim razie nie pozostaje mi nic innego, a i moim druhom... – wskazała skrzydłem na Halinkę, Dalię i Baltazara - ...jak zabrać się kolokwialnie mówiąc do roboty. A gdzie mnie...yhym, yhym, yhym... – teatralnie zakaszlała pod woalem - ...nas oczekują ci prawie wszyscy?

- Przed werandą! Na tyłach karczmy! – pośpiesznie odpowiedziała Sabrina. – Prawda Adelo? – spytała przechodzącą obok ogrzycę. – Prawda, prawda – odpowiedziała przystając na chwilkę. – Skoro już jesteś. To podejdź tu i sprzątnij ze stołu słonko –zwróciła się do Adeli karczmarka, po czym wzięła pusty dzban po mleku i jak na swoją sporą tuszę dość zgrabnie, choć wciąż ospale zniknęła gdzieś na zapleczu.

- To my już nie będziemy przeszkadzać. Spotkamy się na podwórzu – zgodnie zasygnalizowały Mirma, Vivien i Skarlet. Odwróciły się na pięcie i wyszły głównymi drzwiami z karczmy.

- My też chodźmy – sowa rozejrzała się po karczmie. – Zresztą...wy już idźcie – zwróciła się do Dalii, szczura i Halinki. – Ja zaraz do was dołączę. Basset z kocicą zaciekawieni zerknęli na sowę.

- A ty? – spytała Dalia.

- Ja muszę zamienić słówko z Adelą – wyszeptała sowa.

- Z Adelą? – zdziwiła się Halinka.

Ogrzyca lękliwie zerknęła na sowę starannie wycierając stół.

- Tak. Z Adelą. Czy coś w tym dziwnego? – fuknęła wzburzona.

- Niby nic – wtrącił szczur. – Ale wygląda, jakby coś! Zeskoczył z krzesła. – Panie wybaczą, ale muszę jeszcze skorzystać, że tak powiem z chwili samotności. Powiedział i zniknął za drewnianymi drzwiami z wymownym wizerunkiem trolla, ropucha i ogra na blaszanych nocniczkach.

Halinka parsknęła cichym śmiechem. – Z chwili samotności! Dobre. Muszę zapamiętać. Zresztą nam też taka chwila nie zaszkodzi, co wnusiu? Jeszcze nigdy tak mocno nie spociły mi się dłonie.