ကံမကောင်းတဲ့ အမျိုးသားအရံဇာတ်ကောင်ကို လက်ထပ်ဖို့ ၇၀ခုနှစ်သို့ ပြန်သွားခြင်း

(10) လူကိုလုယက်ခြင်း

10: လူကို လုယက်ခြင်း

အထဲကိုဝင်လာပြီးနောက် ဆုဆု မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိတယ်။  အခန်းထဲမှာ ဆေးလိပ်နံ့တွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းနေတာပဲ။

သူမ လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး အသက်ရှုမဝဖြစ်နေတာကို အသာဖြေလျှော့ပြီး အနည်းငယ်ရှူသွင်းလိုက်ရတယ်။

အခန်းထဲမှာ အမျိုးသားငါးယောက်၊ခြောက်ယောက်နှင့် အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်၊ သုံးယောက်လောက် ထိုင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး သူတို့တွေက အသက်အတော်လေးကြီးနေပြီဖြစ်တဲ့ပုံပဲ။

ဆုဆု ဝင်လာတာကိုမြင်တော့ သူတို့ရဲ့မျက်လုံးတွေက တောက်ပသွားခဲ့ပြီး တချို့က သူမအတွက် နေရာပေးဖို့ မတ်တပ်ထရပ်လာကြပြီး တချို့ကတော့ ပြုံးပြလာကြကာ အလွန်နွေးနွေးထွေးထွေးနဲ့ကြိုဆိုနေကြတဲ့ပုံပဲ။

နောက်ဆုံးမှာရှိနေတဲ့ လင်းချွမ်ကတော့ ထိုလူတွေက တွက်ချက်မှုတွေနဲ့  ပြည့်နှက်နေတယ်လို့ ခံစားမိနေခဲ့တယ်။  ထိုလူတွေအားလုံးက ရွာထဲမှာရှိတဲ့ အဆိပ်အတောက်လိုလူတွေချည်းပဲလေ။

လင်းတုံဟဲက ချက်ချင်းပဲ မိတ်ဆက်ပေးလာတယ်။

"ဒါက မြို့တော်ကနေ စာတတ်မြောက်ရေးလှုပ်ရှားမှုအတွက် ကျွန်တော်တို့ဆီကို ရောက်လာတဲ့ ရဲဘော်ဆုဆုပါ.. သူက ငယ်ရွယ်နေသေးပေမယ့် ကောလိပ်ကျောင်းကနေ ဘွဲ့ရထားတဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ..  အားလုံးပဲ သူမကို ကြိုဆိုလိုက်ရအောင်"

သူကပြောပြီးတာနဲ့ အရှေ့မှ ဦးဆောင်ပြီး လက်ခုပ်တီးလိုက်တယ်။

ရွာသားတွေကလည်း လက်ခုပ်တီးလာကြတယ်။ သို့ပေမဲ့ သူတို့တွေက လက်ခုပ်တီးတဲ့ အလေ့အကျင့်မျိုးမရှိဖူးတာကြောင့် အကြိမ်ရေအနည်းငယ် လက်ခုပ်တီးပြီးနောက်မှာ လက်ကိုအောက်သို့ ပြန်ချလိုက်ကြတယ်။

လင်းတုံဟဲကတော့ ကူကယ်ရာမဲ့နေရတယ်။ လက်ခုပ်တီးချက် အကြိမ်ရေအနည်းငယ်လောက်နဲ့ သူတို့တွေ ဘယ်လောက်ကြိုဆိုလဲဆိုတာကို ဘယ်လိုများ သက်သေပြနိုင်မှာလဲ။ မြို့ပေါ်မှလူတွေက အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင် ချက်ချင်းမြင်နိုင်လိမ့်မယ်။