HARRY POTTER VE YENİLER İHTİYAÇ ODASINDA

İHTİYAÇ ODASI

Saat 12 idi. Sekiz genç usulca doğruldu. Yavaşça, birilerini uyandırmaktan çekinerek Gryfindor salonun girişine geldiler. Teddy, Çapulcu haritasını aldı ve etkinleştirdi. Dokuz kişi, görünmezlik pelerinin altında sıkış tıkış duruyordu. Teddy en öndeydi. Çapulcu Haritasi, hademe Derem' ın gelmekte olduğunu gösteriyordu. Dokuz kişi, Derem' i atlatmak için hızla yürüyordu. Derem' i ve dönen merdivenleri aştıktan sonra ihtiyaç odasının önünde durdular.
Dokuz kişi, odaklanmış ve aynı şeyi düşünerek kapının önünde üç tur attı. En sonunda kapı bir duvara dönüştü. Hepsi umutsuzlukla Teddy' ye baktı. Onun gözlerinde ise hain bir parıltı vardı.
" Yanlış şeyi düşündük biz. " diyerek yeniden üç tur atmaya başladı. En sonunda kapıda karanlık işaret belirdi. Teddy, gülümseyerek onlara döndü.
" Gidiyoruz. " Kapıyı araladilar. Ve tek tek içeri geçtiler. James önünü görmek için büyü yaptı.
" Lumos."
" Nox."
" Lumos."
" Nox." Bu sefer dokuz büyü, asalardan çıktı.
" LUMOS."
"Nox."
" Anlaşılan burda ışık yakamayacağız." Korku içinde, sanki bir sonraki adımlarını bir bataklığın üzerine atacak ve boğulacakmış gibi atıyorlardı. Yürüdüler, karanlıkta, saatlerce. Sonra bir ses duydular.
" Glisseo." Bir anda bastıkları zemin kayganlaştı, pürüzsüzleşti. Hızla kaymaya başladılar. Ayakta kalmak imkansız ötesiydi adeta. Sert bir biçimde zemine çarptılar. Yolun sonuna geldiklerinde, çoktan sabah olmuş, Ortak Salondaki herkes onların yokluğunu hissetmişti. O gün bütün dersler iptal edildi. Çünkü quidditch maçında olanların daha kotusu olabilirdi. Öğrenciler buyuk bir korku içindeydi. Dokuz, kayıp öğrenci için bütün profesörler harekete geçti. Her yere bakıldı, her yer arastirildi. En sonunda Mr. Longbottom ve Miss Black ihtiyaç odasına bakmaya gittiler. Ve kapının üzerindeki karanlık işareti gördüler. Bütün profesörler geldi. En güçlü büyüler yapıldı, herşey denendi. Ama kapı açılmadı. En sonunda Miss Black sözsüz bir büyü yaptı. Kapı geriye savruldu. Profesörler içeri girdi. Hepsi karanlığın içine girmişti. Bütün büyüleri denediler ama ışık yakmayı başaramadılar. Karanlıkta yollarına devam etmeye başladılar. Çocukları burda bulup bulamayacaklarından emin değillerdi ama karanlık işaretin kaynağını öğrenmeliydiler.
" Epey sert düştük ama hepimiz iyiyiz dimi? " Bacaklarını ve kollarını ovuştururken başlarını salladılar. Ayağa kalktılar ve yürümeye devam ettiler. Ve karşılarına geçilemeyecek gibi duran bir engel çıktı.
Profesörler aşağıya doğru durdurak bilmeden kayıyorlardı. Bir kaç büyü, bu kaymayı durdurmayı başarmıştı. Kalktılar ve yürümeye başladılar. Yürümek, kaymaktan daha uzun sürecekti. Çok çok ileriden anlaşılmaz tartışma sesleri geliyordu. Öğrenciler burdaydı. Onlara ulaşmalıydılar.
Çocukların karşısında dev bir duvar duruyordu. Bildikleri bütün büyüleri denediler ama duvarın üzerinde bir çatlak oluşturmayı bile başaramadılar. Umutsuzlukla yere oturduklarinda tartışıyorlardı.
" Bunu açmanın bir yolu olmalı." James, hırsından duvarı tekmeliyordu.
" Bekle, aklımda bir fikir var. Eğer bunu denersek belki nasıl geçebileceğimizi öğrenebilirim."
"Aparecium." Duvarın üstünde bir yazı belirdi.
"Kazanmak için kayıplar vermek gerekir."